I.V Panoptikus

ROZDZIAŁ V: PANOPTIKUS

Objęło ją przenikliwe, drażniące zimno, gdy z głośnym pluskiem uderzyła w ciemną taflę. Skwierczenie dopalających się kukieł natychmiast zostało przytłumione przez głuchy, intensywny szum, jaki rozbrzmiał w uszach. Baala otworzyła oczy, ale nie zobaczyła nic poza ciemnością, nieznacznie rozrzedzoną blaskiem zaimprowizowanej pochodni, którą zostawiła na brzegu.

Niedaleko przed sobą, w dole, dostrzegła jaśniejszą toń. Domyślając się, że może być to wydrążony pod skalną ścianą tunel, zamachała mocno nogami, tnąc wodę. Serce tłukło się nieprzyjemnie o żebra, tak mocno, aż zaczęła się obawiać, czy nie wyskoczy z piersi. Rozgarnęła rękoma masy wody; im bliżej była miejsca, o którym myślała, że znajdzie tam wlot zalanego korytarza, tym robiło się coraz ciemniej, choć wytrzeszczała w ciemność oczy. Niespodziewanie natrafiła dłońmi na skałę, przesunęła palcami po chropawej, porowatej powierzchni, po chwili znajdując pustą przestrzeń. Rzeczywiście był to tunel, wyczuwała w wodzie kamieniste brzegi otworu.

Uchwyciła się wypustek w nierównej skale i wpłynęła do wąskiej gardzieli. Czuła nacisk na płucach, coraz silniejszy, i zaczęła się obawiać, czy starczy jej powietrza na dotarcie do powierzchni. Na chwilę zdusił ją strach, ale szybko odrzuciła od siebie złe myśli. Już za daleko zaszła, by to wszystko miało się tak skończyć.

Zdawało jej się, że masa wody z przodu jest nieco jaśniejsza, niż wcześniej, była w stanie też dostrzec jej zielonkawy, nieprzyjemny odcień. Tunel prowadził teraz pod górę, co Baala przyjęła z ulgą, i rozszerzał się coraz bardziej, aż była w stanie odgarniać wodę rękoma na boki. Rozejrzała się; przed twarzą przepłynęły powoli włosy, odsłaniając widok na oddalającą się ścianę tunelu.

I wreszcie - korytarz nagle się skończył. Baala wpłynęła do dużego zbiornika wodnego, większego od swego odpowiednika po drugiej stronie. Z całą pewnością akwen znajdował się w kolejnej jaskini, ale oświetlonej w jakiś sposób: poprzez toń Baala mogła dostrzec kolbiaste dno, porośnięte łanami moczarek i glonów, a także falujące leniwie, przypominające fantastyczne podwodne rośliny snopy blasku, barwy świetlistej, zimnawej zieleni.

Nie traciła jednak czasu na kontemplowanie tego niesamowitego widoku. Natychmiast skierowała się w górę, bo ucisk w płucach stał się bolesny i powoli kończyło jej się powietrze. W górze, tak, zdawałoby się, niedaleko, widziała kołyszące się cętki światła...

Coś śliskiego otarło się o jej nogę.

Baala gwałtownie obróciła się w wodzie, a splątane włosy znów przesłoniły jej twarz. Miała wrażenie, że coś ciemnego przemknęło niedaleko jej głowy, śmignęło tak szybko, że nie była pewna, czy rzeczywiście coś zobaczyła.

A sekundę później poczuła, jakby w jej kostkę wpił się rząd ostrych igieł. Odruchowo chciała krzyknąć i otworzyła usta, tracąc część cennego powietrza. Zamachnęła nogą, znowu zobaczyła ciemny, podłużny kształt, który jak błyskawica poruszał się w wodzie, niknąc jej z pola widzenia.

Sięgnęła do kabury na udzie, ale dopiero gdy natrafiła palcami na puste wnętrze przypomniała sobie, że jedyny kunai pozostał w sali z marionetkami. Zaklęła w duchu i zdwoiła wysiłki, by dotrzeć do powierzchni, ale w tym momencie nastąpił kolejny atak.

Skrzywiła się, czując ostry ból w ramieniu. Zdążyła odwrócić głowę na czas, by zobaczyć wgryzioną w ramię paszczę czegoś, co wyglądało jak niekształtna, zdeformowana ryba. Istota miała spłaszczoną, szeroką głowę, której większość zdawały się zajmować długie i wąskie, przypominające igły zęby. Baala szarpnęła ręką z obrzydzeniem, a potworek oderwał się od niej, ciągnąc za sobą czerwone smugi krwi.

Ryba wykonała ostry zwrot i rzuciła się na dziewczynę. Baala niemal w ostatniej chwili zdołała zasłonić twarz, a szpikulce kłów wpiły się pod łokciem. Machnęła na oślep drugą ręką i zdołała trafić rybę w bok jej paskudnego łba, odganiając ją od siebie. Praktycznie nie miała już powietrza i czuła, że się dusi, na głowę i płuca napierało ciśnienie, musiała dotrzeć do powierzchni...

Zobaczyła kolejny cień, wynurzający się spod jednego z kamieni na dnie i płynącego w jej stronę. Zapewne zwabiła go woń krwi, bo czerwone smugi rozpływały się w wodzie jak pasma dymu. Gdy druga ryba była już blisko, Baala rozpaczliwie zamachała nogami, i przypadkiem udało jej się ją kopnąć prosto w głowę.

Nie patrzyła, co będzie działo się dalej, liczyło się tylko nabranie oddechu. Włożyła wszystkie siły w gwałtowne ruchy rąk i nóg, coraz wyżej, coraz bliżej, już prawie...

Przebiła głową taflę wody i głęboko, desperacko zaczerpnęła lodowatego, kłującego w gardło powietrza. Powietrze! Co za cudowne uczucie!

Mokre kosmyki włosów zachodziły jej na twarz i wpadały do ust. Splunęła parę razy, by się ich pozbyć, i rozejrzała dookoła. Niedaleko widniał kamienisty brzeg; natychmiast ruszyła w tamtą stronę, by uciec rybom, które na pewno wciąż ją ścigały. Po paru zamaszystych ruchach dopłynęła do brzegu i zdołała wygramolić się na drobny żwir. Obejrzała się; za nią, w wodzie, przez chwilę ryby zataczały koła, jakby poirytowane stratą ofiary, a potem odpłynęły znów w mroki dna.

Odetchnęła. Już chyba nic gorszego jej się nie może przydarzyć...

- Jest w opłakanym stanie. I bez Okamury.

Gwałtownie obróciła głowę w stronę obcego głosu. W odległości paru metrów, na szerokim, kamiennym słupie, dostrzegła dwie sylwetki.

Sylwetki w czarnych płaszczach, z czerwonymi chmurami.

Miała ochotę zakląć w głos, ale nie odzyskała jeszcze równego oddechu. Wdychała przez na wpół otwarte usta zimne powietrze, siedząc na żwirowym podłożu z pokrwawioną nogą i rękoma, i po prostu patrzyła na Czarne Płaszcze. Oni stali w bezruchu, przypatrując się jej z wysokości swego stanowiska.

Z tego, co Baala zauważyła kątem oka, większą część dużej jaskini zajmowały właśnie takie mniejsze i większe skalne słupy, jak wbite w ziemię wielkie maczugi. W niektórych z nich - oraz w pewnych miejscach skalnej kopuły - wydrążono nisze, w których poustawiane były grupami świece. Rozpuszczający się wosk najwidoczniej nawarstwiał się od dłuższego czasu, bo w wielu przypadkach posklejał świeczki w błyszczące bryły, uwieńczone jak torty koronami drżących płomyków. Powietrze w jaskini było inne niż te w korytarzu, zdecydowanie świeższe. To oznaczało, że gdzieś niedaleko znajdowało się wyjście.

Wyjście, a wraz z nim - wolność, do której drogę zagradzali jej Czarne Płaszcze.

- I co teraz zrobimy, panie Itachi?

Z powrotem skupiła uwagę na obcych. Zdążyła się już zorientować, że nie byli to żadni spośród tych, których dotąd spotkała. Głos pierwszego brzmiał zupełnie obco, a nie przypominała sobie, by słyszała wcześniej imię, którego użył. Stali na tyle wysoko, by ich twarzy nie dosięgał blask świec.

Nie miała broni, na dodatek była ranna. Czy zdoła dobiec do wyjścia? Czakry nie zużyła zbyt dużo, gdyby udało jej się technikami związać przeciwników w miejscu... ale nie miała bladego pojęcia, jakimi umiejętnościami dysponowali, a tym razem nie sprzyjał jej teren. W tej skalistej grocie było zdecydowanie zbyt ciasno - gdyby tylko chcieli, z łatwością mogliby zajść ją z dwóch stron.

Mokre włosy w nieładzie opadały po obu bokach twarzy, a kapiąca z nich woda rozpryskiwała się na odsłoniętych przedramionach. Przemoczone ubrania kleiły się do ciała, wężyki krwi z ran po ugryzieniach spływały ze strumyczkami wilgoci, rozmazując się w czerwone plamy. Wokół dziewczyny utworzyła się już niewielka kałuża, i Baala zdawała sobie sprawę, że musi wyglądać co najmniej żałośnie. Z całą pewnością nie sprawiała wrażenia godnego przeciwnika.

Drugi z Czarnych Płaszczy, nazwany Itachim, milczał. Skłoniło to jego towarzysza do podjęcia wątku:

- Wygląda na to, że to nie była prawdziwa Okamura. Co w takim razie z tą drugą? - W jego głosie zabrzmiał lekko szyderczy ton. - Ostatecznie udało jej się przeżyć.

Baala starała się dostrzec kątem oka cokolwiek, co pomogłoby jej w walce. Nie chciała robić zbyt wyraźnych ruchów głową, aby nie sprowokować Czarnych Płaszczy do działania. Rana na nodze nie była zbyt głęboka, być może udałoby jej się wstać i podbiec za jedną z kolumn...

W tym momencie usłyszała chłodny głos drugiego z mężczyzn:

- Zabić.

Jak na komendę zerwała się na nogi i od razu zatoczyła się, gdy zraniona noga ugięła się pod ciężarem ciała. W tej samej chwili pierwszy Czarny Płaszcz rzucił się do przodu z wzniesioną do ciosu ręką, w której trzymał coś, co w półmroku groty przypominało wielką maczugę, może nawet większą od niego samego. Kunoichi zacisnęła zęby, ignorując ból, i pobiegła w bok, ku najbliższej ze skalnych kolumn. Nie miała jasnego planu, ale póki była to walka jeden na jednego, mogła przynajmniej zdezorientować i opóźnić przeciwnika za pomocą ninjutsu...

Obejrzała się za siebie i wciągnęła gwałtownie powietrze, widząc, że Czarny Płaszcz był dosłownie o parę kroków za nią. Kierowana instynktem rzuciła się wprzód, na twarde i ostre kamienie obok słupa, przetoczyła się po nich i kucnęła za jednym z porozrzucanych po sali głazów. Usłyszała gruchnięcie, a dookoła potoczyły się kawałeczki skał, gdy przeciwnik uderzył bronią tam, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowała się jej głowa, trafiając zamiast niej kamienną kolumnę. Przełknęła ślinę; cios wyrwał w skale głęboką dziurę, tak jakby miał do czynienia z górą masła.

Czarny Płaszcz wyprostował się, zarzucając olbrzymi oręż na ramię.

- Widzę, gdzie się chowasz - usłyszała jego rozbawiony, drapieżny ton. - No, zamierzasz się bronić, czy będziemy się bawić w kotka i myszkę?

Rzuciła okiem na skały po swojej lewej i prawej stronie. Ucieczka była pozbawiona sensu; dysponując taką siłą, Czarny Płaszcz mógłby równie dobrze przerąbywać się przez kolumny, zamiast je wymijać, więc próby zgubienia go zupełnie mijały się z celem. Musiała wejść w bezpośrednie starcie. Kilka dobrze dobranych technik, jedna po drugiej, powinny kupić jej trochę czasu...

Wstała, składając już dłonie do pieczęci. Zaledwie parę metrów przed nią stał Czarny Płaszcz: teraz, w błyszczącej z nisz poświacie świec, zauważyła, że jego broń nie była maczugą, ale mieczem, co rozpoznała po rękojeści. Natomiast szerokie ostrze, owinięte szczelnie pasami materiału, wydawało się nieproporcjonalnie olbrzymie, jakby było to zanbatō*.

Na więcej spostrzeżeń nie traciła czasu. Na jej widok przeciwnik przerzucił miecz z ramienia na bok, uchwycił rękojeść obiema dłońmi, by wyprowadzić potężny cios, i ruszył biegiem w stronę dziewczyny. Baala złożyła ostatnią pieczęć i zaczerpnęła oddechu.

- Eleme...

Nie zdążyła jednak dokończyć, bo w jaskini rozbrzmiał nagle głośny okrzyk:

- HAJAAAAAA!

W tym samym momencie z jeziorka wyprysnął pod samo sklepienie słup wody, zraszając Baalę i jej oponenta rzęsistą, wilgotną mgiełką. Czarny Płaszcz wyhamował gwałtownie i odskoczył do tyłu tak zwinnie, jakby ogromny oręż, którym operował, ważył nie więcej niż gałąź. Równocześnie rozległ się głośny, metaliczny brzęk, Baala zauważyła błysk stali w miejscu, gdzie przed chwilą stał przeciwnik, potem coś śmignęło z furkotem niedaleko niej, ostatecznie lądując koło jednego z kamieni. W głaz obok z plaskiem uderzyła jedna z zębiastych ryb. Dziewczyna ledwie nadążała z obserwacją tego wszystkiego; zanim kolumna wody na powrót zapadła się z głośnym chlupotem, zdołała w niej dostrzec znajomą sylwetkę.

- No proszę - stwierdził Czarny Płaszcz z rozbawieniem. Stał teraz na jednym z niższych słupów, z zabandażowanym mieczem opartym o podłoże, i przyglądał się wzburzonej powierzchni wody. Jego twarz wydała się Baali jakaś dziwna, jakby... mało ludzka, ale było za ciemno i zbyt daleko, by potrafiła rozeznać, skąd brało się to wrażenie. - Teraz dopiero będzie ciekawie!

Dziewczyna zwróciła wzrok ku brzegowi jeziorka. Na kamienisty brzeg właśnie wyczłapywała się, ociekając obficie wodą, Erika. Mokre czarno-zielone włosy zachodziły kosmykami na twarz, a skąpe ubranie przylegało ściśle do ciała, przez co dziewucha wyglądała jeszcze bardziej bezwstydnie niż zwykle.

Kunoichi Trawy - upierdliwa zielonka - Okamura - wyprostowała się, zatrzepała głową na boki jak otrząsający się z wody pies, po czym uniosła głowę, spoglądając na Czarnych Płaszczy. W opuszczonych po bokach rękach trzymała miecze, skierowane ostrzami w dół, w których Baala rozpoznała oderwane ramiona marionetek z poprzedniej sali. Erika miała zadziwiająco poważny wyraz twarzy, wręcz srogi, i był to pierwszy raz, kiedy naprawdę wyglądała jak prawdziwy wojownik.

Baala przez chwilę nie mogła znaleźć w sobie głosu. Przez moment w grocie panowało milczenie.

- Ty żyjesz! - zawołała w końcu, przypatrując jej się w osłupieniu. Erika nie tylko żyła, ale wyglądała nawet na zupełnie niedraśniętą. Przecież ostrza były zatrute, sama to widziała!

Erika obróciła ku niej twarz, zachwiawszy się lekko. Sprawiała wrażenie nieco pijanej - po paru sekundach jej twarz rozjaśnił szeroki uśmiech, jakby dopiero teraz rozpoznała Baalę.

- Baala! No pewnie, że żyję. A niby czemu miałabym nie żyć? Jestem za silna, żeby tak po prostu umrzeć, nie?

Zbliżyła się, ale nie podeszła do towarzyszki, tylko do trzeciego ostrza wyrwanego z jednej z kukieł, tego samego, którym rzuciła wcześniej w stronę Czarnego Płaszcza, gdy ten szarżował na Baalę. Włożyła rękojeść sobie do ust, w poprzek, a tamte dwa skrzyżowała na wysokości piersi, i uniosła głowę w kierunku przeciwników.

- Szczeżcie się! Ja, Erika Okamura z Wioszki Trawy, pszybyłam! Ha, nie wieżeliszcie, sze jesztem taka szuper, szo?

Baala naniosła poprawkę na wrażenie sprzed minuty - Erika zdecydowanie w niczym nie przypominała prawdziwego wojownika. Zwłaszcza teraz, w tej dziwacznej, semi-szermierczej pozie, z trzema mieczami, w tym jednym w ustach. Z tyłu wyglądało to tak, jakby z boku głowy wyrosła jej klinga.

Zielonka chyba wyczuła jej zdziwione spojrzenie, bo obejrzała się na nią i rzuciła porozumiewawczym tonem:

- Szpoko, wiżiałam to w telewiżji.

Baali wcale to nie uspokoiło. Czarni Płaszcze wymienili między sobą parę słów, których nie dosłyszała. A potem...

Potem na środku sali znikąd pojawił się gigantyczny wąż o rozdętym, błyszczącym od śluzu cielsku. Był tak ogromny, że zdawał się wypełniać sobą większą część wolnej przestrzeni. Wężowe sploty z szelestem prześlizgiwały się między kamiennymi kolumnami, jak lejące się leniwie strumienie zastygającej lawy, a błyszczące fioletem łuski zgrzytały o skałę. Wielki, trójkątny łeb unosił się w górze, niemal szorując po sklepieniu jaskini. Długi, rozwidlony czarny język zatrzepotał w powietrzu, i Baala poczuła przypływ obrzydzenia. Wielkie jak okno, wypukłe ślepie okręcało się w oczodole, aż w końcu - czarna źrenica skierowała się wprost na nią.

Kierowana instynktem rzuciła się do tyłu, a wielki łeb wystrzelił, uderzając w ziemię zaraz obok. Siła uderzenia była tak wielka, że cała jaskinia zadrżała w posadach. Baala, kulejąc na zranioną nogę, próbowała odbiec jak najdalej. Przypadła do chłodnej kolumny; ręce jej drżały, osłabione utratą krwi, opierała się też już tylko na zdrowej nodze, by nie przeciążać tamtej. Usłyszała przeciągły, głośny syk, i chrapliwy szelest, gdy wąż przesuwał swoje paskudne cielsko po kamieniach, chyba - sądząc z odgłosów - miażdżąc je swym ciężarem.

Skąd to bydlę się wzięło?! I jak miała z tym walczyć? Wyjrzała zza kamienia. Gad rozglądał się za nią z na wpół otwartą paszczą, której wnętrze, miękkie i różowawe jak ciało małża, wieńczyły cztery blade, omdlewająco długie kły. Na ich widok Baali zrobiło się słabo; jeden taki kieł zdawał się dorównywać wielkością niektórym spośród kamiennych słupów. Wąż tych rozmiarów z łatwością pochłonąłby na pojedynczy posiłek całe stado krów.

Zdusił ją strach. To niemożliwe, żeby poradziła sobie z bestią takich rozmiarów, nawet jeśli użyje ognistych technik, to jeśli to bydlę jest przywołańcem, będzie bardziej odporne na płomienie niż zwykłe zwierzę. Z łatwością może ją zdusić w splotach, zmiażdżyć samą swoją masą, to...

- Baala? - Jak przez mgłę dosłyszała zdziwiony głos Eriki. - Co ty robisz?

- A jak ci się wydaje?! - odkrzyknęła, poirytowana jej tępotą. Czy nie widzi tego gigantycznego węża, który ledwo mieści się w jaskini?! - Próbuję nie dać się zjeść! Zróbże coś!

- Eee, zjeść?

Dziewczyna nie słuchała już dłużej. Zmusiła się do wysiłku i wybiegła z kryjówki, słaniając się na zranionej nodze. Niemal natychmiast podniósł się głośny syk, a kilkaset kilogramów żywej masy śmignęło jej nad głową, gdy gad smagnął ogonem jak biczem, roztłukując kolumny niczym kula kręgle. Baala padła na ziemię, obtłukując sobie kolana i łokcie, ale na szczęście żaden z walących się słupów na nią nie spadł.

Syknęła przez zaciśnięte z bólu zęby i jeszcze raz wstała. Nie zamierzała się poddać, nie teraz, kiedy to cholerne wyjście było tak blisko!

Pobiegła wzdłuż łuskowatej ściany napuchłego cielska. Sploty sunęły z szelestem po skalistym podłożu, mieniąc się w wahliwym błysku świec jak ogromny, płynny opal. Baala poczuła napływ świeżego powietrza z przodu, i zebrała wszystkie siły, by przyspieszyć. Obejrzała się przez ramię - i, ku swojej zgrozie, zobaczyła niedaleko Erikę, która nie dość, że wcale nie próbowała się schować, to jeszcze stała tyłem do gigantycznego gada, patrząc na nią ze zdziwieniem.

- Co ty wyprawiasz?! - krzyknęła i wbrew sobie wyhamowała. Za plecami zielonki obróciły się pokryte łuskami sploty, wygięła się długa szyja i - raptem kilkanaście metrów dalej - płaski, trójkątny łeb zwrócił się w stronę Okamury, a rozdwojony język zatrzepotał w powietrzu. Na tle tego potwornego, ogromnego pyska sylwetka Eriki wydawała się drobna niczym lalka. - Uważaj!

Erika nawet nie drgnęła. Baala zaklęła i, powodowana bardziej odruchem niż rozsądkiem, zawróciła w jej stronę, chwyciła za ramię i pociągnęła w bok, za jedną z kolumn. Zielonka pozwoliła się prowadzić - wciąż z wypisanym na twarzy cielęcym zdziwieniem - ale z własnej strony nie czyniła żadnych wysiłków.

Rozległo się głośne szurnięcie, a potem jakby poirytowany syk, coś kłapnęło; to wąż przypuścił błyskawiczny atak, ale jego paszcza chwyciła już tylko powietrze. Baala pchnęła Erikę głębiej za kolumnę, a sama oparła się plecami do słupa i wyjrzała zza niego, by nie spuścić gada z oczu. Ta bestia musi mieć wrażliwy węch, na pewno zaraz je wyczuje...

- O co ci chodzi? - usłyszała zdezorientowany głos Eriki.

- Jak to o co? O tego węża, do cholery!

- Jakiego węża?

Jak na komendę gadzi łeb obrócił się w ich stronę. Baala poczuła zimną falę strachu, widząc rozwierającą się paszczę i wynurzające się z różowawej masy spiczaste kły, spomiędzy których wypływał opasły, czarny jęzor. Złożyła dłonie i wykonała szereg pieczęci szybciej, niż kiedykolwiek wcześniej w swoim życiu.

- Element ognia: Ściana tysiąca płomieni!

Lewą ręką wykonała zamaszysty ruch, jakby roztaczała przed sobą jakąś płachtę. W ślad za jej dłonią w górę buchnęły płomienie, dmuchając w twarz żarem, tak jasne, że na moment w jaskini wszystko zdało się zniknąć w ich ostrym blasku. Wąż zasyczał wściekle i cofnął łeb; Baala mogła dostrzec, jak całe jego cielsko gwałtownie się sprężyło. Ognisty mur, wysoki niemal jak sama grota, a szeroki na parę metrów, oddzielił ją od gada.

Dziewczyna cofnęła się na ugiętych z wysiłku nogach, coraz mocniej kulejąc, i otarła spoconą od żaru twarz. Zesztywniały wąż przez chwilę się nie poruszał, przypominał wykuty w ogromnej skale posąg, potem jednak pomału, płynnym ruchem przesunął łeb w lewo... i w prawo... kołysał się, nie spuszczając z niej oczu, a rozwidlony język trzepotał bezgłośnie w powietrzu. Jego obraz drżał i falował za zasłoną gorącej masy powietrza.

W tym momencie ktoś uchwycił ją z tyłu mocno za nadgarstek, obracając ku sobie. Niemal nie rozpoznała twarzy Eriki. A gdy już wiedziała, że to ona, i otwierała usta, by ją zwyzywać za głupotę - dostała otwartą dłonią prosto w twarz.

Pod wpływem siły ciosu głowa odskoczyła jej na bok, a policzek zapiekł wściekle. Spojrzała ze zdumieniem na Erikę, odruchowo sięgając dłonią do twarzy, by rozetrzeć miejsce uderzenia. Zielonka patrzyła na nią jakby ze złością, ale jednocześnie obawą, jak gdyby sama przestraszyła się tego, że ją uderzyła.

- Co to miało być? - wykrztusiła Baala tępo.

- Żebyś się obudziła. Tu nie ma żadnego węża! Rozejrzyj się!

Baala automatycznie powiodła dookoła otumanionym spojrzeniem. Kamienne kolumny znów stały na swoich miejscach - właśnie, kiedy upadały, nawet nie wzbiły tumanu pyłu, to dziwne - wszystko wydawało się być na swoim miejscu... Przypomniała sobie o wężu i obróciła się gwałtownie. Za murem języków ognia widziała tylko naprzeciwległą ścianę jaskini. Ani śladu po gadzie.

Zamrugała, zupełnie ogłupiała. Co jest grane?

- To znowu była jakaś iluzja - wtrąciła zielonka. - Patrz tam!

Baala uniosła głowę. Na jednym z kamiennych słupów stali w bezruchu Czarne Płaszcze, jak dwa posągi wykute w ciemnym marmurze. Wstrząsnął nią dreszcz. Przez cały ten czas, gdy ona uciekała przed halucynacyjnym wężem, oni po prostu stali i tak na nią patrzyli?

Erika podniosła z ziemi dwa miecze od kukieł - Baala nie miała pojęcia, gdzie podział się trzeci - i przyjęła, w jej mniemaniu zapewne, pozycję bojową: ugięła kolana i wyciągnęła ostrza przed siebie. Nie ulegało wątpliwościom, że w fechtunku była równie sprawna, jak w niepakowaniu się w kłopoty.

- No proszę - stwierdził ten Czarny Płaszcz, który posługiwał się wielkim, zabandażowanym mieczem. - Prawdziwa, autentyczna Okamura! Rzadki widok, prawda, panie Itachi? Czyli wszystko poszło zgodnie z planem?

Już wcześniej wspominali o nazwisku rodowym Eriki, to Baala pamiętała. Więc faktycznie zielonka jej nie okłamała. Ale co było w niej takiego szczególnego, że zorganizowali całą tę szopkę? Gdyby chodziło im o okup, raczej zadbaliby o to, by zakładnikowi nie stała się żadna krzywda, a Erika była całkiem bliska śmierci, tam, w sali z marionetkami.

I co z tym wszystkim miała wspólnego ona - zwykły, niewyróżniający się pośród mas sobie podobnych najemnik?

- Jesteśmy członkami organizacji "Akatsuki" - odezwał się drugi Czarny Płaszcz, kierując te słowa wyraźnie do dziewczyn. Miał młody, obojętny, nawet dość chłodny głos. - Śledziliśmy cię, Eriko Okamura, ponieważ zależy nam na tymczasowej współpracy z tobą.

Baala zwróciła wzrok na Erikę. Ta zrobiła oszołomioną minę i potrząsnęła głową, jakby chciała dać jej do zrozumienia, że nic jej nie łączy z tymi wariatami.

Cichy szelest skłonił Baalę, by wrócić spojrzeniem do Czarnych Płaszczy. Na chwilę zabrało jej dech, gdy zobaczyła, jak Czarny Płaszcz rozpada się w gromadę kruków, które rozleciały na wszystkie strony, sfrunęły w dół, niedaleko dziewczyn, i tam na powrót zlały się w ludzką sylwetkę. Zamrugała, powstrzymując chęć przetarcia oczu, bo nie była pewna, czy rzeczywiście zobaczyła to, co zobaczyła. Kolejne iluzje?

Tymczasem jego towarzysz zeskoczył z kolumny, dźwigając na ramieniu swój potężny oręż, i bez pośpiechu podszedł do kompana. Stali teraz naprzeciwko dziewczyn, w zasięgu blasku świec bijącego ze skalnych nisz. Prezentowali się nie mniej dziwaczne, niż ich poprzednicy: mistrz Sosori, Daidrara, wypacykowany Hidan i ten ostatni... Kakuzu.

Ten, który zmienił się w kruki, był jeszcze młodym mężczyzną o czarnych włosach. Część jego twarzy zasłaniał wysoki kołnierz płaszcza. Czoło osłaniała opaska z przekreślonym symbolem Wioski Liścia. Spojrzenie jego ciemnych oczu było zupełnie beznamiętne, pozbawione jakichkolwiek emocji, w pewien sposób niepokojące swym brakiem wyrazu. W gruncie rzeczy wyglądał jednak zupełnie normalnie. Co innego jego towarzysz - teraz Baala już rozumiała, co jej nie pasowało w jego wyglądzie.

Drugi Czarny Płaszcz miał twarz przywodzącą na myśl pysk rekina. Okrągłe, wyłupiaste oczka podkreślały czarne kreski pod dolnymi powiekami, niby szpary skrzeli. Płaski nos i szerokie, jakby pozbawione warg usta, które odsłaniały rząd spiczastych zębów, uzupełniały tę kwadratową głowę o kanciastej szczęce. Skojarzenia z rekinem potęgował dziwaczny, niebieskawy odcień skóry. On również nosił przekreśloną opaskę, ale z symbolem Mgły. Włosy sterczały ku górze niczym - Baala uśmiechnęła się kwaśno kącikiem ust - płetwa. Rekiniasty dodatkowo odznaczał się słusznym wzrostem - jego kompan, który sam zresztą był przeciętnego wzrostu, sięgał mu zaledwie do ramienia.

- Musieliśmy się upewnić - kontynuował Kruk, jak o nim myślała Baala z braku lepszego określenia - że rzeczywiście mamy do czynienia z Okamurą. Teraz już w to nie wątpimy. Poza tym pozwoliliśmy sobie sprawdzić, jak radzicie sobie w walce i w trudnych sytuacjach.

Ach, tak? Więc to był test? Baali coraz mniej podobało się to wszystko. Chyba by już wolała, by Czarne Płaszcze okazali się zwykłymi szaleńcami, niż szaleńcami z planem.

- Początkowo chodziło nam tylko o Okamurę, ale po raportach od Deidary i Sasoriego uznaliśmy, że wasz potencjał jako duetu jest godny rozważenia.

- O co wam chodzi? Czego chcecie? - wypaliła Erika. Baala nawet by się nie zdziwiła, gdyby się okazało, że zielonka w ogóle nie słuchała jego przemowy.

Krukowi nawet nie drgnęła powieka. Odparł spokojnie:

- Wykonacie dla nas jedno zadanie. To wszystko.

Na moment zapadła cisza. Baala nie zdążyła jednak pomyśleć nad jego słowami, gdy natychmiast padła odpowiedź Eriki:

- Nie.

Zielonka nieoczekiwanie zamachnęła się, rzucając jednym ostrzem w Czarne Płaszcze, a potem chwyciła zdumioną Baalę za rękę i pociągnęła za sobą do tyłu. Zanim ta się zorientowała, już biegły jak szalone przez galerię skalnych kolumn, zostawiając Płaszcze w tyle. Jedno musiała przyznać - Erika była bardzo szybka w negocjacjach. Błyskawiczna wręcz.

- Mamy jakiś plan?! - krzyknęła do niej, oglądając się przez ramię, by zobaczyć, czy tamci je gonią. W tej samej chwili zraniona noga wreszcie osiągnęła swój limit i się pod nią ugięła.

Przewróciła się na ziemię, dość boleśnie wyrzynając się o kamienne podłoże. Erika mimowolnie puściła ją, wyhamowała dwa metry dalej; przez chwilę jakby nie rozumiała, co się stało, a potem jej wzrok padł na czerwony od krwi materiał spodni. Podeszła do niej i kucnęła, wyciągając rękę, ale Baala odsunęła się, obrzucając ją podejrzliwym spojrzeniem. Starała się nie marszczyć za bardzo, by zielonka nie dojrzała na jej twarzy tłumionego bólu.

- Co ty chcesz zrobić?

- Nie bój żaby, znam się trochę na medycznym jutsu - odparła Erika lekkim tonem. - W końcu siebie też podleczyłam, nie? - wyciągniętym kciukiem wskazała do tyłu, mając na myśli plecy. Faktycznie, przecież była naszpikowana tymi nożami jak kaktus igłami... ale Baala jakoś nie mogła się zmusić, by poczuć do zdolności zielonki choć krztynę zaufania. - No, nie rób scen, nie ma na to czasu!

Dziewczyna zacisnęła więc zęby i posłusznie nie ruszała się, kiedy "koleżanka" przystąpiła do pracy. Wyciągnięte dłonie zajaśniały nieznacznie, jakby rozświetlone od wewnątrz, kiedy przesuwała nimi nad jej nogą. Baala oglądała się nerwowo, kiedy wreszcie pokażą się Czarne Płaszcze. Przecież na pewno ruszyli w pościg. Czy nie powinni już tu być?

- Dobra! Ręce też masz zranione... ale chyba nie tak mocno, krew już nawet nie leci... potem ci to opatrzę... wstawaj!

Erika pomogła jej stanąć na nogi. Rzeczywiście miała jakieś pojęcie na temat medycznego jutsu; rana zasklepiła się, choć Baala podejrzewała, że przy zbyt dużym wysiłku znowu pocieknie jej krew. Nie zniwelowała też bólu, ale na to dziewczyna już nie zamierzała narzekać - wystarczało, że znów mogła iść, a nawet biec, co prawda kuśtykając, ale jednak biec.

Zmierzały w stronę wyjścia, Baala czuła to po świeżym powietrzu na twarzy, tak jak wtedy, gdy umykała przed iluzorycznym wężem. Dosłyszała coś - wiedziona instynktem zatrzymała się i przytrzymała Erikę, a tuż przed nimi z gruchotem wylądował obandażowany miecz razem ze swoim właścicielem. Rekiniasty trzymał olbrzymią broń opartą czubkiem o ziemię. Uśmiechnął się do nich złowrogo, niemal szaleńczo, jakby ogarnięty żądzą krwi odsłaniając spiłowane, ostre zęby. Małe, okrągłe rybie oczka były utkwione w Erice, która - standardowo - pisnęła ze strachu.

- Widzę, że trzeba ci pokazać, że my nie żartujemy - stwierdził z drapieżną wesołością, prostując się i unosząc miecz. - Myślę, że przekonam cię, zabijając tę drugą.

Spojrzał na Baalę. Dziewczyna wiedziała, że nastąpi atak, czuła to instynktownie, nawet gdyby sam tego nie zapowiedział. Jego ruchy były zaskakujące szybkie - w mgnieniu oka poderwał gigantyczny miecz i ruszył w jej stronę, zdążyła tylko zasłonić się ramieniem...

- Sztuka przywołania!

Buchnęły kłęby siwego dymu, jakby ktoś rzucił bombę dymną. Baala zamrugała, przez rozrzedzającą się mgłę dostrzegła kucającą Eriką z dłonią przyłożoną do ziemi, a co się tyczy Czarnego Płaszcza...

Był dosłownie krok przed nimi, z na wpół opuszczonym mieczem, którym chciał zmieść Baalę, ale... było coś jeszcze: coś, co powstrzymało go przed tym zamiarem, co blokowało mu drogę, i choć rekiniasty zdawał się napierać z całych sił, trwało nieugięcie na swoim posterunku.

Coś, co było bezkształtną, nieprzypominającą niczego zieloną breją, której część oblepiała klingę i łączyła się z rozlaną na posadzce resztą. Z dziwnej substancji wyrastały kleiste macki, i Baala po chwili dostrzegła, że cały czas się poruszają i zmieniają swój kształt, w tempie takim, z jakim ślimak wyciąga czułki; że nieustannie pojawiają się nowe guzy, wyrastają nowe ramiona, a inne zapadają się z powrotem w zieloną masę.

A najdziwniejsze w tym wszystkim było wielkie, okrągłe oko na wpół zatopione w budyniowej brei, z okrągłą źrenicą w oprawie czerwonej jak rubin tęczówki. Ślepie przepłynęło po powierzchni zielonego ciała - o ile można było to tak nazwać - tak, by źrenica była skierowana dokładnie na Erikę.

- Czy tobie się wydaje, że ja nie mam lepszych rzeczy do roboty?

Baala rozejrzała się ze zdziwieniem, słysząc obcy głos, ale nikogo nie zobaczyła. Po chwili zrozumiała, że ten głos wydobywał się właśnie z tej zielonej, jednookiej masy, choć nie dostrzegała nigdzie ust ani jakiegokolwiek innego otworu gębowego. Wytrzeszczyła oczy ze zdumieniem. Co to za dziwaczne diabelstwo? Mówiący budyń-cyklop?

- To naprawdę kryzysowa sytuacja, Panoptikus! - odparła Erika, prostując się. - Musiałam cię przywołać, no! Musisz pomóc nam się stąd wydostać!

- "Nam"? - Oko przesunęło się, patrząc teraz na Baalę. Dziewczyna poczuła się nieswojo pod jego bezosobowym spojrzeniem. - A to ci nowość. A ci tutaj to kto?

Nagle rozległ się odgłos rozrywanego materiału, na ziemię opadły strzępy bandaży; Baala wstrzymała oddech widząc, że przez wyrwy w rozerwanych opatrunkach, którymi obwinięty był miecz rekiniastego, sterczały postawione na sztorc... łuski? Osobliwa broń siłą wyrwała się z objęć jednookiego kisielu, rozrzucając dookoła zielone plamy i placki. Te zresztą nie zostały na miejscu, ale powoli prześlizgnęły się z powrotem do masy z okiem. Czarny Płaszcz odskoczył do tyłu. Miecz trzymał opuszczony, ale gotowy do użycia.

- Co to jest? - zadziwił się na głos. - Widział pan kiedyś coś takiego, panie Itachi?

Zupełnie tak, jakby wypowiedzenie tego imienia odsłoniło jego obecność, "pan Itachi" pojawił się obok rekiniastego. Zielony budyń - przywołaniec Eriki - Panoptikus - wydłużył się, był teraz jak wieża z gładkiej, zielonej gliny, sięgająca ponad głowy dziewczyn, a na jej szczyt wypłynęło czerwone oko, kierując się w stronę Czarnych Płaszczy.

- Oho - skwitowało ślepie kwaśno; głos tego zastanawiającego zjawiska przywodził na myśl marudnego, może nieco starszawego mężczyznę. - Musisz się ciągle pakować w takie kabały? Nie mogę cię z nich wyciągać za każdym razem. Jeszcze jeden taki numer i inaczej pogadamy, jasne?

- No weź, Panoptikus, oni chcą nas zabić! Chyba im na to nie pozwolisz, co?

Wielkie oko obróciło się na szczycie wieży. Baala pomyślała, że zapewne miało to wyrazić zniecierpliwienie bądź irytację; gdyby przywołaniec posiadał normalną twarz i powieki, zapewne po prostu przewróciłby oczami.

- Czasem mnie kusi.

- Dość tych pogaduszek!

Rekiniasty skoczył do przodu, wznosząc ułuskowiony miecz. Z całą siłą uderzył w brejowatą wieżę, ale półstała, półpłynna masa nawet nie stawiała oporu; rozpołowiła się na dwie części, obie wyrosły w górę, łącząc się na powrót nad klingą, a z nich wystrzelił zielony kolec, mierząc prosto w głowę Czarnego Płaszcza. Ten zdążył się uchylić, zacisnął obie dłonie na rękojeści i szarpnął bronią do góry. Nic to nie dawało, bo budyniowaty cyklop ustępował przed uderzeniem, formował się zaraz później i ponawiał atak, tak że rekiniasty odnosił równie wielki skutek, jakby usiłował ciąć wodę.

Baala wciąż była w szoku od nagłego rozwoju wypadków i widoku dziwacznego przywołańca, więc stała zesztywniała, niezdolna do inicjatywy. Kątem oka dostrzegła Czarnego Płaszcza nazwanego Itachim, jak wreszcie postanowił włączyć się do walki - wykonał pieczęci, ognista kula pofrunęła ku jego towarzyszowi. Panoptikus odkleił się od miecza jak spłoszona ośmiornica, rekiniasty odsunął się znów do tyłu, pocisk wybuchnął, strzelając dookoła iskrami. Erika tymczasem rzuciła ostatnim ostrzem, jakie jej zostało, prosto w rekiniastego, korzystając z chwili jego nieuwagi. On zdążył to zauważyć i zasłonić się własną bronią, ale w tej samej chwili...

Stojąca tuż obok kolumna nagle przechyliła się - i runęła wprost na niego z okropnym jazgotem. Zielony cień Panoptikusa, zapewne odpowiedzialnego za tę akcję, przemknął do kolejnego słupa, który również się zachwiał... upadł na sąsiedni słup, tamten na kolejny, nagle wszystko uległo zasadzie domina, jeden kamienny monument walił się za drugim, potężne, kilkutonowe głazy roztrzaskiwały się o ziemię, wstrząsając całą grotą w posadach, a zbrylone od rozpuszczającego się wosku świece wypadały z nisz i toczyły się, wciąż płonąc drobnymi płomykami. W powietrze wzbiły się tumany szarego, gryzącego pyłu, kurzawa zakryła wszystko, przyjaciół, wrogów, szczegóły jaskini.

W całym tym zamieszaniu Erika znów chwyciła Baalę za rękę i tym razem pobiegły obie, zwalniając i próbując ustać na nogach, gdy kolejny walący się kamień wprawiał wszystko w drżenie, i biegły dalej, ku powietrzu, ku wlocie tunelu, jeszcze parę kroków, już jest światło, blask słońca, powiew pachnącego wiatru na twarzach, jeszcze trochę...

- TAAAAK! - krzyknęła Erika.

Wypadły z tego przeklętego kompleksu na światło dzienne i padły na ciepłą, rozgrzaną ziemię. Jeszcze przez parę długich chwil dochodziły do nich potężne odgłosy zawalającej się jaskini, aż w końcu wszystko ucichło - przez wylot tunelu wypłynął rozrzedzony obłok pyłu, który szybko rozwiał się na wietrze.

Baala dyszała ciężko, leżąc twarzą do ziemi. Dopiero teraz uświadomiła sobie, jak bardzo jest zmęczona. Nogi i ręce odzywały się bólem, szczególnie zraniona noga, w głowie kręciło jej się od wysiłku i przeżyć. Czy... czy udało im się? Są... bezpieczne?

- Nie leżcie tak - ozwał się burkliwy głos Panoptikusa. - To jeszcze nie koniec.

Dziewczyna uniosła się na łokciach - i niemal jęknęła, gdy w odległości kilkunastu metrów od jaskini zobaczyła siedzących na głazach, na granicy jakiegoś lasku... tak, to byli Kakuzu i Hidan, rozpoznała ich od razu. O ile zamaskowany nawet się nie poruszył, to Hidan, na którego twarzy jeszcze przed chwilą widziała znudzenie, wytrzeszczył na nie oczy - zapewne z powodu ich budyniowego towarzysza.

Erika szybko pozbierała się z ziemi i otrzepała swoje skąpe odzienie; bojowy duch najwyraźniej jeszcze nie zdążył jej opuścić, bo zawołała butnie:

- No to co! Panoptikus! Skop im dupy!

- "Skop im dupy"? - odparł tamten marudnie. - Nie wiem, czy wiesz, ale tamci dwaj z jaskini nie byli prawdziwi. To były podmienione ciała. A ci wyglądają na oryginałów. Chyba nie myślisz, że tak łatwo z nimi pójdzie?

- Co to, kurwa, jest? - odezwał się Hidan ze zdziwieniem. Siedział na kamieniu w swobodnej pozycji, z kosą opartą o ramię, którą nonszalancko obejmował ręką. Nie wyglądał na rychłego do walki, tak samo jak jego towarzysz - Kakuzu tylko im się przyglądał nieprzeniknionym wzrokiem. Baala nie wiedziała, czy to dobra oznaka.

- Co to jest, pytasz? - przedrzeźniła go Erika, prężąc się dumnie. - Ha! Poznaj prawdziwy terror rodu Okamura, kmiotku! Oto wielki, potężny Panoptikus, stu...

Z zielonej masy wyrosła elastyczna, przypominająca winorośl macka, i pacnęła Erikę w tył głowy. Dziewczyna urwała swoją przemowę i chwyciła się odruchowo za potylicę, patrząc na Panoptikusa z wyrzutem.

- Dobra, bez takich - powiedział przywołaniec ze znudzeniem. - Panowie wyglądają na chętnych do negocjacji, więc czemu nie pogadacie? Silnie bym wam to sugerował. Mogę już iść?

Erika nabrała powietrza z oburzeniem, ale ewentualny wybuch pretensji i żalu pohamował obojętny głos Kakuzu:

- Sądzę, że obejdziemy się bez użycia siły. Zapewne już wiecie, czego od was chcemy.

Baala wstała już z ziemi, choć nogi się pod nią trzęsły; miała wrażenie, że są tak słabe, jakby były z waty. Miała tylko nadzieję, że Czarne Płaszcze nie dostrzegają jej drżenia. Jak oni siebie nazwali? Akatsuki?

- Słyszałyśmy - przytaknęła, na powrót przejmując inicjatywę. Lubiła być tym, kto wydaje decyzje, a już na pewno była do tego lepszym kandydatem, niż Erika. - Czemu miałybyśmy się zgodzić?

- Bo inaczej was zabijemy - odparł beztrosko Hidan.

Baala przyjrzała się jego bezmyślnej, zadowolonej z siebie twarzy. Jakże pod tym względem przypominał Erikę! Te jasne oczy nieskażone były głębszą inteligencją.

- Po co zadawalibyście sobie tyle trudu, by przekonać nas... ją... skoro możecie nas po prostu zabić?

Kakuzu prychnął z, jak się zdało Baali, rozbawieniem.

- Słuszna uwaga. Okamura jest nam potrzebna, a ciebie zostawiliśmy przy życiu, bo dobrze razem ze sobą współpracujecie. Użyjemy argumentów, które najbardziej do was przemówią. - Odchylił się nieco na swym kamiennym siedzisku. - Dla ciebie konkretna zapłata, a dla Okamury... powiedzmy, że lepiej będzie dla Trawy, żeby się zgodziła współpracować.

- Co? Trawa? - W głosie Eriki zabrzmiała obawa. - Co wy chcecie zrobić?

- Nic, jeżeli się zgodzisz kooperować.

- Słyszałaś. - Panoptikus pacnął ją macką w ramię; Hidan nie spuszczał z niego na poły zdumionego, na poły zafascynowanego spojrzenia. - Rozpierdolą nam Wioskę, jak odmówisz. Nie rób kłopotów i zgódź się, a mnie odeślij, dobra?

Erika przez chwilę milczała, najwyraźniej rozważając wszystkie za i przeciw. W końcu zrobiła nieszczęśliwą minę, zrobiła pieczęć - i budyń rozpłynął się w obłoku dymu. Kakuzu skinął głową z aprobatą i zwrócił wyczekujące spojrzenie na Baalę.

Dziewczyna skrzywiła się. Nie miała zbyt dużego wyboru, a zawsze mogła zgarnąć dla siebie wynagrodzenie, które może choć w części zadośćuczyni jej wszystkie męki. Wątpiła, by udało im się im uciec, nie wspominając o pokonaniu tych... Akatsuki... w walce. Cóż więc mogła zrobić?

- Zgadzam się - powiedziała z rezygnacją.

Kakuzu wstał, a za jego przykładem poszedł Hidan. Zamaskowany obrzucił dziewczyny obojętnym, niemal znudzonym spojrzeniem, i ruszył drogą, rzucając na odchodnym:

- Najpierw odwiedzimy jakiś zajazd, gdzie odzyskacie siły. Wyłożę wam tam cel naszej misji. Na razie to wszystko.

Baala i Erika spojrzały na siebie. Twarz zielonki była brudna, jak zresztą jej odzież i reszta ciała: wszystko w kurzu, w pyle, ubrania wciąż jeszcze były wilgotne, a schnące włosy przypominały napuszoną kępę siana. Baala zdawała sobie sprawę, że sama nie wygląda wcale lepiej, tym bardziej, że jedna nogawka spodni nasiąkła krwią. Miała nadzieję, że dostanie jakieś ubranie na zmianę, gdy już znajdą się w zajeździe.

Chcąc nie chcąc, ruszyły w drogę, nie wiedząc, że od tej jednej decyzji zmieni się całe ich życie.

KONIEC SAGI PIERWSZEJ

<< I.IV W labiryncie wątpliwości

II.I Plotki i pogłoski >>