II.II Gość w świątyni deszczu

ROZDZIAŁ II: GOŚĆ W ŚWIĄTYNI DESZCZU

Noc nie należała do przyjemnych.

Baala była tak wykończona koszmarnym dniem, że zasnęła praktycznie w chwili, gdy jej głowa opadła na poduszkę. Sen jednak nie przyniósł oczekiwanego wytchnienia, bo dręczyły ją niewyraźne mary senne, niepokojące widziadła i powykrzywiane zjawy. Po przebudzeniu niewiele z tego wszystkiego pamiętała, poza jednym obrazem, który utrwalił się w jej pamięci: ściany pogrążonego w mroku domu, oświetlonej czerwoną, drżącą łuną, i czarny kontur wysokiego, nieruchomego cienia... Był to dziwnie znajomy widok, jakby już kiedyś śniła ten sam sen. Ale gdy otworzyła oczy i spojrzała na zalany słonecznym światłem pokój, od razu to wspomnienie uleciało jej z głowy, bo musiała stawić czoło rzeczywistości.

Przez dłuższą chwilę patrzyła w gładki, pozbawiony rys i plam sufit. Było dość jasno, krótko po świcie, słyszała już głosy pierwszych ptaków. Pozostali członkowie przymusowej drużyny chyba jeszcze byli pogrążeni we śnie. I pomyśleć, że przez tę zieloną dziewuchę wplątała się w taką kabałę...

Zamrugała. Zaraz, co właściwie ją powstrzymuje przed ucieczką? Tym "Akatsuki" zależało na Erice, nie na niej, ona była tylko na doczepkę, by pilnować tej nieznośnej dziewuchy! Nie będą przecież tracić na nią czasu, jeżeli będą mieć cenną Okamurę w garści...

Poderwała ciało do góry, siedząc sztywno na materacu i patrząc w zasunięte drzwi na balkon. Czemu wcześniej nie przyszło jej to do głowy? Czemu cały czas zachowywała się tak, jakby była skazana na nieodłączne towarzystwo Eriki? Przecież wystarczy się wymknąć przy pierwszej okazji! Nawet teraz!

Poczuła napływ gorąca, gdy uświadomiła sobie, jak łatwo może wygrzebać się z tego bagna. Obróciła głowę w bok, w stronę materaca zielonki. Erika wciąż spała; kończyny miała rozrzucone, powyginane pod dziwnymi kątami, a skopana i leżąca w połowie na podłodze pościel kłębiła się gdzieś między nogami. Potargane włosy dopełniały całości obrazu. Słyszalne pochrapywanie świadczyło o tym, że jest jeszcze pogrążona we śnie. Baala przeniosła wzrok na drzwi do drugiego pokoju ich apartamentu, tego, gdzie spali mężczyźni. Kakuzu zapowiedział, że udaremnią jakąkolwiek próbę ucieczki, to prawda, ale zakładał, że spróbują uciec obie jednocześnie, a nie jedna z nich. Chcą Okamurę? Proszę bardzo, niech ją sobie wezmą... ale ona nie musi brać udziału w tej szaleńczej eskapadzie.

Zsunęła na bok pościel i wstała, nie spuszczając oka z zielonki. Byleby tylko Erika się nie obudziła, bo narobi strasznego rabanu... Cóż, Baali było jej trochę szkoda, bo nie wątpiła, że Akatsuki ciągnęli je na pewną śmierć, ale takie już jest życie - każdy martwi się tylko o siebie. Mimowolnie przypomniała sobie, co przeszły w ostatnim czasie, zwłaszcza tamten kompleks jaskiń, i poczuła ukłucie wyrzutów sumienia. Fakt, siedziały w tym razem... ale przecież wcale jej nie znała, mało tego, Erika irytowała ją do granic wytrzymałości, więc tym bardziej nie miała obowiązku się nią przejmować.

Cicho jak kot wstała z materaca. Wciąż miała na sobie ubrania do snu, ale nie zamierzała tracić czasu na przebieranki. Szkoda, że nie wpadła na ten pomysł już wczoraj... mogłaby wymknąć się w środku nocy i nikt by się o tym nie dowiedział przez dobrych parę godzin. Teraz zostawało jej mało czasu, ale chciała wierzyć w to, że "Akatsuki" faktycznie zadowolą się samą Eriką.

Nie miała ze sobą żadnego bagażu, bo ten przepadł w chwili, gdy zostały schwytane. Dość szybko pogodziła się ze stratą mienia, jako że w plecaku nie znajdowało się nic, co miałoby dla niej jakąś szczególną wartość, nie licząc może ubrań na zmianę i drobnej gotówki. Przynajmniej zyskiwała dzięki temu na mobilności i mogła próbować ucieczki w każdej chwili.

Wyminęła na palcach chrapiącą Erikę, skradając się do drzwi. Być może nie musiała zachowywać aż takiej ostrożności, ale wolała dmuchać na zimne. Od wyjścia dzieliły ją dwa kroki. Uśmiechnęła się do siebie, zachwycona swoją pomysłowością, i wyciągnęła dłoń...

Za przesłoną papieru zobaczyła wysoki, zamglony cień. Jak oparzona cofnęła się, opuszczając wyciągniętą rękę, i sekundę później drzwi odsunęły się na bok.

To znowu był Kakuzu, w pełni ubrany i z nieodłączną maską na twarzy. Nie pomyślała o tym, że mógł nie spać. Czatował pod drzwiami? Wystawili wartę? Nie, była pewna, że poszli odpocząć w tym samym czasie... Do diaska, że też musiało mu się zachcieć gdzieś wyjść nad ranem!

Zamaskowany rzucił jej przelotne, pozbawione emocji spojrzenie i wszedł do pokoju, zasuwając za sobą drzwi, które gładko i bezgłośnie przesunęły się w odrzwiach. Nie wiedziała, czy domyślił się jej zamiarów; nawet jeśli, nie skomentował tego w żaden sposób. Burknął tylko:

- Szykujcie się do drogi. Zaraz wyruszamy.

I wszedł do sypialni, którą zajmował razem z Hidanem. Erika chrapnęła głośniej i obróciła się na materacu, ale nie otworzyła oczu.

- Mm... so ty robisz... - wymruczała przez sen, lunatycznym gestem obejmując poduszkę rękoma. Zaczęła się bardziej wiercić i przewracać z boku na bok. - Hee-ej, przestań... mmmf, zostaw mnie, ja nie chcę... mmm!... zostaw, ja mam na...

W tym momencie sturlała się z materaca, wydając z siebie zaskoczone "yyyf!". Kontakt z podłogą przywrócił ją do rzeczywistości, bo otworzyła powieki i rozejrzała się dookoła półprzytomnie, przez zasłonę z potarganych włosów, które sterczały na wszystkie strony. Jej wzrok natknął się na wzrok Baali.

- O - stwierdziła głupawo. A chwilę potem jej policzki pokrył róż wstydu. - Już wstałaś?

Baala przekrzywiła nieco głowę, przypatrując jej się zmrużonymi oczyma. Erikę wyraźnie coś zażenowało, bo z zaskakującą gwałtownością ruchów układała sobie pospiesznie włosy, unikając jej spojrzenia.

- Co ci się śniło? - zapytała chytrze, nie mogąc powstrzymać złośliwego uśmieszku.

 - Nic! To znaczy... nic takiego... takie tam... - To dopiero był widok; Erika przypominała mysz zapędzoną przez kota w kozi róg. Niezdarnie próbowała ukryć swoje roztargnienie, ścieląc pościel, ale chaotyczne ruchy i słyszalna w głosie niepewność bezlitośnie ją zdradzały.

 - A ja widzę, że jednak coś poważnego - zakpiła Baala, kucając koło niej. Zielonka drgnęła i odsunęła się, rzucając jej spłoszone spojrzenie. Policzki miała jeszcze czerwieńsze. - No, mów, bo umrę z ciekawości!

- Nie!

- Co wy tak hałasujecie?

Baala obejrzała się - to głowa Hidana zaglądała do ich pokoju. Siwus wciąż wyglądał na zaspanego, przecierał sklejone snem oczy, a włosy miał mniej przylizane niż zwykle. Nie byłoby w tym wszystkim nic dziwnego, gdyby nie to, że Erika wydała z siebie zduszony pisk, rzuciła pościel i niemal biegiem ruszyła do drzwi na korytarz. Hidan zrobił zdziwioną minę, a Baala, pomału łącząc fakty w całość, ruszyła za zielonką, nie przestając się kpiąco uśmiechać.

Erika była już w połowie korytarza, gdy wreszcie ją dogoniła.

- Mów, bo ci nie dam spokoju. Już się chyba domyślam... może ten siwy typek też chciałby się o tym dowiedzieć?

To wreszcie spowodowało, że zielonka się zatrzymała. Obejrzała się na drugą dziewczynę, a wyraz jej twarzy przywodził na myśl mordowane niewiniątko, tak pełny był zgrozy.

- Nie zrobisz tego! Nie, tylko nic mu nie mów!

- Och, więc jednak to o niego chodzi?

Zielonka przygryzła wargę, zdając sobie sprawę, że sama się wydała. Westchnęła i pokręciła głową ze zrezygnowaniem. Zdradziecka czerwień nie ustępowała z jej twarzy.

- No dobra, masz mnie. Tak, o niego chodzi. Co ty się tak tego przyczepiłaś? I przestań się tak uśmiechać!

Baala usiłowała ściągnąć wykrzywione szyderczo kąciki ust, ale nie bardzo jej to wychodziło.

- No nie mów, że z tym świrem... On ci się podoba? Przecież ma nierówno pod sufitem. Och, a może to ta jego anielska buźka?... Albo odsłonięta pierś, co?

Erika zaparskała tak, jakby się czymś krztusiła. Jej twarz pomału przybierała wiśniowy odcień.

- Nie! Nigdy w życiu, wcale mi się nie podoba, to był tylko głupi sen i... i nic więcej! I nie śmiej się ze mnie! Baala! Przestań! - Z frustracji zamachnęła się na nią pięścią. Baala nawet nie próbowała się zasłonić przed "ciosem", bo dusił ją powstrzymywany śmiech.

- Ha, ha, jasne... tylko sen!... haa, nie mogę!... z tym półgłówkiem... pasujecie do siebie...

Zgięła się wpół, wstrząsana przez ten rodzaj bezgłośnego śmiechu, który przyprawia o ból żołądka i nie pozwala zaczerpnąć oddechu. Zażenowana Erika niby próbowała okładać ją pięściami, ale były to bezsilne uderzenia.

- Sama jesteś półgłówek! - rzuciła obrażonym tonem, odwracając się na pięcie. - A on mi się wcale a wcale nie podoba! Zresztą, to ja nie gapiłam się na faceta przez cały wczorajszy wieczór!

Baali z miejsca odechciało się śmiać. Wyprostowała się i popatrzyła na plecy Eriki. Tył pstrokatej, zielonej yukaty zdawał się być pełen wyrzutu.

- Co? Że niby patrzyłam się na Hidana?

- Na tego drugiego. Ani na moment nie odrywałaś oczu, a mi wypominasz jakiś sen!

Zamrugała, jednocześnie zdziwiona i zawstydzona tym oskarżeniem. Jeżeli taki przygłup jak Erika zauważył, że wnikliwie przyglądała się Kakuzu, to ten tym bardziej musiał być tego świadom. Poczuła się tak, jakby jako wywiadowca poniosła porażkę na całej linii. A gdy wyobraziła sobie, jak to musiało wyglądać z perspektywy kogoś z zewnątrz...

Pogięło cię?! - zawołała trochę głośniej, niż zamierzała. - Że niby ja... co za bzdury! Ja tylko chciałam coś... wywnioskować, to nie było...

Zielonka obejrzała się na nią przez ramię, pokazując jej język. Dobry humor Baali natychmiast uleciał, zastąpiony przez rozdrażnienie, bo czuła, że Erika wcale nie porzuciła swego szaleńczego przekonania. Nieznośna dziewucha zniknęła za drzwiami łazienki, zostawiając ją samą na korytarzu.

- Wcale się na niego bez przerwy nie gapiłam - warknęła Baala bardziej do siebie, niż do kogokolwiek innego. O tej porze korytarz świecił jeszcze pustkami, a Erika raczej nie słyszała jej zza zamkniętych drzwi. - Wcale nie.

Z rozdrażnieniem kopnęła powietrze i odwróciła się, by wrócić do pokoju. Myśli o ucieczce chwilowo wyparowały jej z głowy, ale i tak nie miałaby ku temu okazji, bo właśnie zbliżał się Hidan, ziewając rozdzierająco co dwa kroki. Najwyraźniej za późno wyszedł z apartamentu, by usłyszeć całość rozmowy.

- A wam co? - rzucił ospale, drapiąc się z tyłu. - Te dni, czy jak?

Baala rzuciła mu ciężkie, niechętne spojrzenie i wyminęła go bez słowa. Jakby było tego mało, że musi znosić Erikę, że ścigają je ludzie Kuro, że "Akatsuki" o mały włos ich nie zabili podczas tych swoich "prób", ba, nie dość, że wrobiono ją w misję zabicia Kuro, to teraz jeszcze wmawia jej się jakieś kretyńskie romanse! Patrzyła na niego, dobre sobie! Oczywiście, że patrzyła, bo zbierała informacje, a nie dlatego, że... ach, czemu zielonka musiała być taka głupia!

Z hukiem odsunęła drzwi do pokoju. Kakuzu był tam, siedział przy stole i czytał gazetę. Być może to właśnie po ten kawałek szmatławca wyszedł tak wcześnie rano z zajazdu. Prychnęła pod nosem, rozzłoszczona na niefortunny splot okoliczności, który udaremnił jej zamiar ucieczki, i wciąż wściekła na insynuacje ze strony Eriki. Usiadła przy swoim materacu i odwróciła głowę w przeciwną stronę, gotowa cały poranek patrzeć w ścianę, byle nie na Kakuzu, by ktoś znowu nie pomyślał sobie czegoś głupiego.

Erice się nie spieszyło, Hidanowi zresztą też nie. Siwus pierwszy wrócił z męskiej łazienki, tylko odrobinę bardziej rozbudzony niż wcześniej, już ubrany w swój charakterystyczny, przyciągający wzrok płaszcz. Zasiadł przy stole, zagadał coś do swego towarzysza - Baala nie dosłyszała, co, bo była zbyt zajęta własnymi myślami - rozległ się szelest przewracanej strony gazety i znów zapadło milczenie. Dziewczyna intensywnie wpatrywała się w namalowane na parawanie żurawie, ignorując wszystko inne.

Wreszcie wróciła Erika. Baala niemal się zdziwiła, widząc zielonkę w tym bezwstydnym, kusym stroju, w jakim paradowała przecież od wielu dni. Z całą pewnością porządne pranie wiele mu pomogło, nawet sięgające za kolano czarne kozaki były lśniące i wypastowane. Stwierdziła, że Erika jednak lepiej prezentowała się w tamtej kiczowatej yukacie. A już na pewno bardziej przyzwoicie.

Gdy zielonka weszła, oczywiście zaróżowiła się na widok Hidana i szybko przemknęła na taras, by zniknąć mu z oczu. Baala z godnością wstała, nie zaszczycając Kakuzu spojrzeniem, starannie ominęła go wzrokiem i opuściła pokój. Nie wiedziała, że Hidan obserwował ją ze zdziwieniem, ani nie słyszała, jak później zapytał towarzysza:

- Powiedziałeś jej coś niemiłego czy jak, dziadku?

- Nie - odmruknął Kakuzu, nie odrywając się od gazety.

Hidan spojrzał w stronę tarasu, tam, gdzie uciekła tamta zielona dziewczyna, Okamura. Ona dziwnie zachowywała się już od rana, rzucała mu jakieś niezrozumiałe spojrzenia i zaraz znikała. A teraz jeszcze ta druga sprawiała wrażenie śmiertelnie obrażonej, jakby miała jakąś urazę do starego pierdziela.

- I weź tu zrozum kobiety... - mruknął do siebie.

*

Baala uważnie wyczekiwała na okazję do ucieczki, ale w ciągu kolejnego dnia podróży ani razu nie zdarzyła się ku temu dogodna sposobność. Gdzie by nie poszła sama, zaraz albo przyplątywała się Erika, albo Hidan, albo wszyscy grupą wyczekiwali właśnie w takim miejscu, którym próbowałaby się wymknąć. Zielonka, rzecz jasna, nie wyczuła jej zamiaru, ale dziewczyna podejrzewała, że "Akatsuki" - a już na pewno Kakuzu, bo co do Hidana nie można było mieć pewności - domyślali się, co planuje zrobić. Starała się więc udawać, że wcale nie myśli o ucieczce, i że jest całkowicie zaangażowana w wykonanie misji.

Misji zabicia Kuro... wciąż nie mogła w pełni przyjąć tego do świadomości. Co innego polować na niebezpiecznego człowieka, co innego na żywą legendę. Za granicami Kraju Wiatru miał paskudną opinię, ale Baala słyszała, choć nie wspominała o tym wcześniej, że w ojczyźnie traktuje się go po trosze jak bohatera. Nie wiedziała jednak, z jakiego względu miałby się cieszyć takim wizerunkiem, więc zachowywała tę nowinkę dla siebie. Gdyby miała zgadywać, powiedziałaby, że pewnie okazał się mniej okrutny od poprzednich szefów yakuzy, którzy działali na tym terenie. Najprawdopodobniej nie dawał się za bardzo we znaki zwykłym ludziom, może nawet ich chronił przed pomniejszymi gangami. Kraj Wiatru nie należał do szczególnie przestrzegających litery prawa, szczególnie poza wielkimi miastami, gdzie władza lorda feudalnego nie była za bardzo odczuwalna, więc zaprowadzenie porządku - nawet porządku w stylu yakuzy - zostałoby odebrane całkiem pozytywnie.

Choć sama absurdalna wysokość nagrody sugerowała, że musiał się komuś bardzo, ale to bardzo narazić. Kto byłby w stanie wypłacić się z takiej sumy? Chyba tylko sam daimyo, chyba że kilka czy kilkanaście wpływowych osób dołożyło się do wynagrodzenia. Sto milionów jednak wydawało się stanowczą przesadą za jego głowę. I czemu właściwie nikomu, jak dotąd, nie udało się zabić Kuro? Można było przecież go otruć, zasztyletować... nie może w końcu przez całą dobę przebywać w towarzystwie ochroniarzy.

Przypomniało jej się, jak Erika wspomniała o dwóch ochroniarzach Kuro, którzy - ponoć - nie mieli sobie równych. Skoro "Akatsuki" zamierzali zabić ich szefa, było jasne, że prędzej czy później dojdzie do starcia. Baala nie oszukiwała się, wiedziała, że w walce nie będzie miała nawet cienia szansy, jeśli faktycznie plotki mówiły prawdę. Wyrywanie serc? Ha, to pasuje do yakuzy...

- Coś taka zamyślona?

 To była Erika. Zaskakujące, ale jeszcze przed opuszczeniem gospody udało jej się opanować swój zwyczajowy słowotok, więc wędrówka przebiegała niemal w milczeniu. Zapewne miało to związek ze snem i obecnością Hidana, bo jeśli ich spojrzenia przypadkiem się krzyżowały, policzki zielonki powlekały się lekkim różem, a ona sama natychmiast odwracała głowę. Hidan robił wówczas zdziwione miny, ale wyraźnie niczego się nie domyślał. Próbował coś paplać, ale, nie widząc wielkiego odzewu ze strony żadnego z członków drużyny, i on zatonął w nieco niezręcznej ciszy. Atmosfera była napięta, choć akurat zielonka zdawała się tego nie odczuwać - od czasu do czasu zrywała przydrożne kwiatki, wykonała jakiś taneczny krok bądź zdmuchnęła ostatnie tegoroczne dmuchawce. Jednak nawet ona do tej pory nie zdradzała chęci do pogaduszek.

- Myślę o Kuro - odmruknęła Baala. - W sumie to ciekawi mnie, jaki on jest.

Taak, pomyślała, dowiem się, jaki jest, a zaraz potem zginę. Bo w powodzenie ich misji nie bardzo wierzyła.

 Erika obracała w palcach łodyżkę trawy, przyglądając się ciemnemu od ciężkich chmur niebu. Dzień był gorący, parny i niemal bezwietrzny, i Baala tak się spociła w ciągu paru godzin podróży, że lepiła się do ubrań. Wlokła się z tyłu, ponuro myśląc o tym, by dać drapaka, a Kakuzu i Hidan szli na przedzie, nie zdradzając oznak zmęczenia. Zielonka dreptała obok.

- Jaki on jest, mówisz... właściwie to jest całkiem przystojny.

Baala z wrażenia aż się potknęła.

- Ty go znasz?!

- Niee no, nie powiedziałabym zaraz, że znam. Widziałam go z raz czy dwa, nie? - Przygryzła końcówkę źdźbła. - Noo, dwa. Tak, chyba tak. A może nawet trzy? Niee, tak często do nas nie zachodził... Taki trochę nawet zabawny, wiesz? Ciągle w czarnym garniaku, choćby był skwar jak nie wiem. Nie wygląda na wielce złego. Tacy są najgorsi, nie? Wygląda niby normalnie, a tu - bum! Pod krawatem kryje się paskudny charakterek.
Baala nie przejmowała się faktem, że sprowokowała Erikę do gadaniny. Wręcz przeciwnie, chłonęła każde słowo z ogromną uwagą, przypatrując się jej z niedowierzaniem. Erika go widziała, widziała na własne oczy! Właściwie nie było to aż takie dziwne, jeżeli zachodził po haracz do Wioski Trawy, ale czemu ktoś o takiej pozycji miałby się fatygować osobiście? I to tak daleko?

- No w sumie to nie wiem, czy on ma paskudny charakter, czy nie - sprostowała Erika, z zamyśleniem patrząc w niebo. - Ach, no i jest...

Zaśmiała się jak na wspomnienie czegoś zabawnego. Skołowana Baala zmarszczyła brwi.

- Co "jest"? O co chodzi?

- He, he, no, właściwie to nieładnie się śmiać z takich rzeczy, ale jak na takiego ważniaka powinien być trochę... hehe... - Wyrzuciła słomkę za siebie. - Zresztą, zobaczysz, jak go spotkasz.

- Ejże! Mów, o co chodzi, nie będę przecież czekać!

- Nie, nie. - Erikę wyraźnie bawiła jej niecierpliwa ciekawość. - Wszystko w swoim czasie.

- Nie drażnij mnie, bo powiem Hidanowi, że...

Zielonka doskoczyła do niej jak błyskawica i zatkała jej usta ręką. Siwus obejrzał się przez ramię, uniósł jedną brew, nic nie rozumiejąc z całej sytuacji, i z powrotem odwrócił głowę.

- Ciiicho! - syknęła Baali do ucha, cofając dłoń. - Nie rób mi tu scysji. Chyba umiesz chwilę poczekać, nie? Poza tym to trzeba zobaczyć.

Baala z dezaprobatą ściągnęła brwi. Co niby takiego zabawnego było w Kuro? Znając Erikę, musiało chodzić o jakąś głupotę, na którą nikt inny nie zwróciłby uwagi.

- Czemu wczoraj nic nie wspomniałaś, że go widziałaś?

- Pytaliście mnie o to, co słyszałam, a nie o to, co widziałam - odparowała Erika, zadzierając nosa. Baala popatrzyła na nią z irytacją.

- No tak, przecież to taka ogromna różnica...

Zielonka chyba nie wychwyciła ironii w jej głosie, a nawet jeśli, to nic sobie z tego nie zrobiła. Rozmowa urwała się, i choć Baala chętnie dowiedziałaby się czegoś jeszcze o Kuro, osobowość Eriki za bardzo ją drażniła, by dalej ciągnąć ją za język. Na razie odpuściła więc sobie dalsze pytania, wychodząc z założenia, że i tak zdąży zrejterować, zanim dojdzie do walki z siepaczami z yakuzy.

W ciągu następnych paru minut wzmógł się silny wiatr, niosąc ze sobą pyłki brzozy, wirujące w powietrzu niczym płatki śniegu. Erika kichnęła ze dwa razy, potem zaczęło dąć mocniej, aż podwiewało dłuższą część jej dwubarwnej spódnicy, a kiedy z oddali dobiegł grzmot i gwałtownie ściemniało niebo stało się jasne, że nadciągała burza.

Baala przyspieszyła kroku, by nadgonić dystans dzielący ją od obu mężczyzn. Choć wolałaby tego uniknąć, nie mogła w takiej sytuacji po prostu milczeć. Starając się nie patrzeć wprost na Kakuzu, odezwała się:

- Musimy się gdzieś zatrzymać.

Obaj Akatsuki obejrzeli się na nią, ani jednak nie przystanęli, ani nawet nie zwolnili kroku.

- Nie ma takiej potrzeby - odparł zamaskowany. Jego ton głosu był tak samo obojętny jak zawsze. - Idziemy dalej.

- Nadciąga nawałnica, za plecami mamy ciemne chmury, idą ku nam z wiatrem... - Nie wiedziała, czy zdoła przemówić im do rozsądku, ale nie zamierzała godzić się na spacer wśród ulewy i piorunów. - Nie widzę powodu, by się wystawiać na takie niewygody. Nie wspominając o tym, że waszej cennej Okamurze jakaś gałąź może spaść na głowę i ją uszkodzić.

Argument był celny, bo Kakuzu zatrzymał się i odwrócił. Tym razem nie umknęła spojrzeniem, więc wytrzymywała wzrok jego dziwacznych oczu, mając nadzieję, że nie usłyszy potem od zielonki żadnych głupich komentarzy.

- Co mnie niby uszkodzi? - Oho, o wilku mowa. - Że niby mnie, wielką Erikę Okamurę z Wioski Trawy może uszkodzić byle gałąź?!

Nad ich głowami przetoczył się głośny, dudniący grzmot, a silny powiew wichru poderwał w powietrze liście z drzew. Erika aż pisnęła, odruchowo osłaniając głowę. Rozejrzała się bojaźliwie, uśmiechnęła do nich niby przepraszająco, a potem zagrzmiało znowu. Baala poczuła ukłucie wilgoci na twarzy, najpierw jedno, potem drugie, a po chwili już lało na całego.

Stali pośrodku traktu, zmoczeni przez deszcz, nad nimi huczał wiatr, zaś z daleka odzywały się gromy. Hidan skrzywił się.

- No pięknie, kurwa. Nie mam ochoty skończyć jako zmokła kura, więc może zatrzymajmy się gdzieś, Kakuzu, co? Jestem za postojem.

- Ja też! Ja też! Postój zdecydowanie! - Erika niemal palnęła Baalę w głowę, kiedy gwałtownie wyciągnęła rękę do góry. Potem zauważyła spojrzenie Hidana, zmieszała się i udała zainteresowanie przydrożnymi krzaczkami.

Kakuzu przymknął oczy i westchnął ciężko.

- No dobra. Niedaleko jest miejsce, gdzie będziemy mogli się schronić.

Erika wydała z siebie okrzyk radości i natychmiast przyspieszyła. Cała drużyna zresztą poruszała się w o wiele szybszym tempie niż dotychczas, bo każdy chciał już znaleźć się w obiecanym przez Kakuzu miejscu. Tak po prawdzie, to tylko zamaskowany nie okazywał, by pogoda w czymkolwiek mu przeszkadzała; cała reszta klęła cicho pod nosem.

Deszcz był zimny, i choć na początku Baala czuła ulgę, już wkrótce zaczęło jej się robić coraz chłodniej. Krople były grube i ciężkie, a ich uderzenia nieprzyjemne. Ubrania przylegały do ciała jeszcze ciaśniej, co prawda już nie z powodu potu, ale dziewczyna zastanawiała się, czy da radę je w ogóle od siebie odkleić. Woda wpływała do butów, na dodatek trakt z suchego piasku szybko zmienił się w potok błota, więc przy każdym kroku słychać było głośne cmokanie czterech par obuwia. Odgłos grzmotów również się zmienił, nie było już to odległe dudnienie, ale ostre, suche trzaski, bo błyskawice uderzały coraz bliżej. Jeszcze nie na tyle blisko, by rozświetlać wszystko białym blaskiem, ale już niedaleko.

- Daleko jeszcze? - zapytała Baala, próbując przekrzyczeć wycie wichru i wściekły szum deszczu.

- Nie. - Zabawne, Kakuzu nie musiał za bardzo podnosić głosu, by być słyszanym. - Za zakrętem.

Jednak na ów "zakręt" musieli się trochę naczekać. Szli wzdłuż wysokiej skarpy skalnej, po prawej stronie mając kamienną ścianę, a po lewej trawiasty, porośnięty drzewami spadzisty stok. Strugi wody spływały po błotnistej ścieżce, zupełnie jakby brodzili przez górski strumień. Erika co chwila się ślizgała, ale udało jej się ani razu nie wywrócić, bo przytrzymywała się lichego, drewnianego płotu, który był jedyną rzeczą, jaka odgradzała ich od urwiska.

- Kurwa, ja pierdolę... - Przemoczony do suchej nitki Hidan wyglądał co najmniej zabawnie. Jego włosy na pewno nie mogły być już bardziej przylizane, niż były w tym momencie; przylegały do czaszki ściśle jak druga skóra. - I ty się nie chciałeś zatrzymywać, pokręcony dziadku! Kurwa, takiego urwania chmury to dawno nie widziałem!

Towarzysz zbył go milczeniem. Pięli się pod górę, coraz bardziej przemoczeni, aż wreszcie zobaczyli zapowiedziany zakręt. Gdy go minęli, już po paru krokach natknęli się na wykute w skalnej ścianie schody.

Te schody były wielkie. Nawet nie wielkie, co po prostu ogromne. Szerokie na co najmniej pięć metrów, a ciągnące się w górę, daleko poza zasięg wzroku, przypominały raczej podest prowadzący prosto do niebios. Dziewczyny stały i zadzierały głowy, usiłując wypatrzeć, gdzie kończą się stopnie, ale bezskutecznie.

- To na górze - oznajmił Kakuzu.

- Że niby tam? - Erika miała rozdziawiona usta. - Chyba zwariowaliście! W życiu tam nie wejdę!

- To tu zostań - wtrącił Hidan. - Kurwa, zrobię wszystko, byle tylko znaleźć się pod jebanym dachem.

Siwus wkroczył na zlane wodą stopnie i od razu się zachwiał. Zdołał utrzymać równowagę, a potem wypatrzył barierkę zawieszoną wzdłuż ściany. Ostrożnie przesunął się na skraj schodów, uchwycił się poręczy, obejrzał na drużynę dumnie i rozpoczął podróż na górę. Podobnie postąpił Kakuzu, tylko że on nie bawił się w asekurację, ale parł samym środkiem. Dziewczyny spojrzały po sobie.

Błysnęło, huknęło rozdzierająco za ich plecami, aż pochyliły się ku ziemi. Popatrzyły za siebie, na las. W jedno z nieodległych drzew rąbnął piorun - wciąż jeszcze unosiła się smużka dymu.

- Ja idę - stwierdziła Erika.

Baala westchnęła. Pięknie... czy naprawdę życie uparło się, by pokazać jej, że zawsze może być jeszcze gorzej? Najpierw burza, teraz to. Co jeszcze, może lina rozwieszona nad przepaścią, po której będzie musiała przejść? Najlepiej jeszcze nad rzeką pełną głodnych krokodyli.

Odgarnęła mokre włosy z twarzy i skierowała się w ślad za zielonką. Stopnie były tak gładkie, jakby codziennie połowa kraju urządzała sobie na nich maraton, a teraz, mokre od wody, stały się śliskie niczym lód. Szły powoli, uważając na każdym kroku, słysząc przekleństwa Hidana z przodu. Zrobiło się tak ciemno, że ledwo widziały jego sylwetkę na tle schodów.

Baala na początku liczyła stopnie, dwa, pięć, dziesięć, dwadzieścia, pięćdziesiąt, ale potem straciła już rachubę. Miała wrażenie, że ta droga nigdy się nie skończy, i przygotowywała nawet w myślach to, co powie Kakuzu, gdy dotrą na sam szczyt. Trzeba chyba być do końca skretyniałym, by wybrać taką drogę! Czego innego zresztą spodziewać się po ludziach, którzy wybierają się na Kuro!

W tym nieszczęściu Hidan stał się nieoczekiwanym sojusznikiem. Tak siarczyste przekleństwa posyłał w stronę Kakuzu, że gdyby ten był trochę bliżej i wszystko słyszał, sytuacja niewątpliwie zrobiłaby się mało przyjemna. Baala aż odczuła przypływ sympatii wobec siwusa.

Nie miała pojęcia, jak długo to potrwało, zanim wreszcie dotarły na samą górę. Przez całą drogę wpatrywała się usilnie w stopnie, by się nie potknąć, co mogłoby się fatalnie skończyć, ale nie zauważyła nawet, kiedy schody się skończyły - i o mało co nie poleciała na twarz. Tak, były na szczycie, słyszała dyszenie Hidana i rzężenie Eriki, głośniejsze nawet od intensywnego deszczu. Grzmoty przycichły, ale tutaj, na odsłoniętej przestrzeni, wiatr dął jeszcze silniej, niemal zrywając jej bandanę z głowy.

Przed nimi znajdowała się jakaś budowla. Chwiejnie ruszyli w tamtą stronę; Kakuzu nigdzie nie widziała, ale zapewne schronił się już w środku. Gdy się zbliżyli, dostrzegła zarys bramy torii*, a chwilę później rozpoznała w budynku skromną, niską pagodę z charakterystycznym dachem o wywiniętych ku górze końcach. We trójkę właściwie pobiegli w stronę budowli, wpadli przez otwarte wejście i rzucili się na suche klepisko. Wszyscy trzej wyglądali, jakby ledwo co wyszli z basenu.

- Haaa....! Żyję! - Erika wydawała się wniebowzięta faktem, że wreszcie może odpocząć. - Matko, nigdy więcej... co to było...

- Kakuzu i te jego... uff... kurewskie wędrówki... - wydyszał Hidan ze swojego miejsca. - Z kim ja pracuję...

Baala opadła ciężko niedaleko nich i wyżęła włosy z wody. Rozejrzała się po mrocznym wnętrzu świątyni; czasy świetności chramu najwyraźniej dawno minęły, przez wyrwy w papierowych ściankach dął wiatr, w dachu widniało parę dziur, a belkowanie wyglądało na zawilgotniałe i spróchniałe. Na gołej posadzce utworzyły się wgłębienia od licznych deszczy. Nie było tu żadnego wyposażenia, jedynie pod ścianami ostało się parę brzydkich, ciężkich do zidentyfikowania posągów. Lichy stan jednak w niczym dziewczynie nie przeszkadzał, liczyło się to, że wreszcie nie musiała przedzierać się przez zasłonę wody.

- Kakuzu... gdzie on jest?

- Chuj go wie. Jak dla mnie to lepiej nawet, żeby mi się do rana nie pokazywał. Chromolony dziad...

Baala nie wiedziała, co o tym myśleć. Zostawił ich i poszedł? Dokąd? Nie miała jednak sił się nad tym zastanawiać, chciała tylko zasnąć i wreszcie odpocząć. Przyszło jej na myśl, że teraz jest dobra okazja na ucieczkę. Jasne, powinna to zrobić... ale jej się chciało spać... może przecież odłożyć to do rana. Byle tylko odsapnąć...

Było ich trzech, kiedy zasnęli w świątyni.

*

Na zewnątrz śpiewały ptaki.

Erika ziewnęła przeciągle. Przez chwilę leżała, wpatrując się w sufit, w złocistą smugę światła wpadającą przez dziurę w dachu, w wirujący w blasku słońca kurz. Musiało naprawdę długo padać, bo jeszcze słyszała odgłos kapiących z dachówek kropel.

Przeciągnęła się, a potem podniosła i usiadła. Powiodła dookoła zaspanym wzrokiem, poprawiając sobie jednocześnie włosy. Słabo pamiętała wydarzenia poprzedniego wieczoru. Chyba tylko zdążyła wyżąć ubrania, wylać wodę z kozaków i paść na suche miejsce na podłodze. Nogi bolały ją od tej dzikiej wspinaczki po śliskich jak ryba schodach, na dodatek chciało jej się teraz pić. Świątynia chyba musiała mieć gdzieś źródełko...

Wstała chwiejnie i ruszyła boso w stronę wyjścia. Minęła zwiniętą w kłębek Baalę.

- Cześć, Baala - mruknęła sennie.

Następny był Hidan. Leżał na plecach, kosę odłożył gdzieś na bok. Nawet nie otarł jej poprzedniego dnia z wody. Zardzewieje mu to żelastwo, jeżeli będzie je tak traktował.

- Cześć, Hidan - ziewnęła głośno.

Minęła ostatnią śpiącą osobę. Okrągły, słomiany kapelusz osunięty był na twarz.

- Cześć, Kaukazu, czy jak ci tam.

Doszła do drzwi i oparła się o framugę. Ależ ona była wykończona! Ci dwaj faceci byli kompletnie szaleni, żeby w taką pogodę wybierać się w takie okolice. Przemokli do suchej nitki, zlało ich całkowicie, a nie mieli ze sobą nawet parasola. No, Kukazu miał ten swój kapelusz, ale przecież się nim nie podzielił. Zaraz... wczoraj go chyba nie miał...

Zamrugała i odwróciła się, jeszcze raz przyglądając śpiącemu mężczyźnie. I zaczerpnęła powietrza.

- AIIIIIIIIIIIII! - wydarła się na cały głos.

- Co? Co się dzieje?

Zaspana Baala w jednej chwili zerwała się na nogi, ręką po omacku szukała kabury na udzie, by wyjąć broń. Nawet Hidan obudził się, dość chaotycznie zakręcił się w miejscu, by w końcu chwycić kosę. Przy okazji jednak zaplątał się w przymocowaną do niej linę i miał problem ze wstaniem.

Baala zmrużyła oczy, skupiając wzrok na postaci zielonki.

- Co jest? - wychrypiała jeszcze zaspanym głosem.

- TO! - Erika oskarżycielsko wskazała palcem na śpiącego mężczyznę. Ten ani drgnął.

Baala dopiero teraz spojrzała na niego, a na jej twarzy odbiło się zdziwienie.

- Kto to jest?

- Nie mam pojęcia. Leżał tu, kiedy wstałam.

Hidan zaklął wściekle pod nosem, ale wreszcie udało mu się wyplątać z liny i wstać. We trzech ostrożnie podeszli do nieznajomego i zawiśli nad nim.

- Jest uzbrojony - mruknęła Baala. Istotnie, przy jego boku leżały dwie katany w pochwach.

- Myślicie, że to miejscowy? - zapytała Erika z odcieniem podekscytowania. - Wiecie, ma taki ubiór...

- I o co chodzi z tym kapeluszem? - burknął Hidan nieufnie.

- ...uaa, to już ranek?

 Odsunęli się. Nieznajomy przeciągnął się i podniósł do siadu, poprawił sobie kapelusz na głowie i ziewnął. Potem wstał, zabierając katany z podłogi i zatykając je za pas. Chwycił za rondo kapelusza, po czym popatrzył na nich, najpierw z uśmiechem, potem, widząc ich miny, ze zdziwieniem. Był niezwykle wysoki, aż poczuli się trochę nieswojo.

- Ach, zapewne was trochę przestraszyłem - stwierdził, odzyskując na powrót pogodę ducha. - Przepraszam, będę już szedł.

Gapili się za nim, kiedy ruszył w stronę wyjścia. Jego ubiór wskazywał na wojownika: nosił kamizelę o szerokich rękawach i spodnie, również o szerokich nogawkach, do tego coś w rodzaju skromnego, słomianego płaszcza. Na wierzchach dłoni i przedramionach miał ochraniacze, a na stopach proste sandały. Nie wyglądał jak shinobi - brakowało mu zresztą opaski którejś z Wiosek - a raczej jak szermierz, co zresztą potwierdzały dwa miecze, które ze sobą nosił.

Nie to jednak przykuło ich uwagę. Chodziło o jego oczy. Baala już takie widziała. Tak, Kakuzu takie miał. Różnica polegała na tym, że oczy nieznajomego były czarne niczym węgiel, a w nich jarzyły się wielkie, całkowicie białe źrenice. Mimowolnie przeszedł ją dreszcz. Poza tym obcy mężczyzna nie przywodził jej na myśl nikogo konkretnego, miał kwadratową szczękę, poznaczoną parudniowym, szczecinowatym zarostem, i ciemne, opadające na czoło włosy.

- Coś ty, kurwa, za jeden?

Hidan przyjął postawę bojową, celując w nieznajomego czubkiem kosy. Ten przystanął.

- Zwykłym wędrowcem - odparł spokojnie. Trzeba przyznać, że głos miał wręcz urzekający, niski, dźwięczny, co stanowiło kontrast dla niepokojących, pozbawionych człowieczeństwa oczu. - Schroniłem się tutaj przed burzą. Zabawna sprawa, prawda? Chronić się przed deszczem w świątyni deszczu. Cóż, muszę już iść.

- Nigdzie, kurwa, nie idziesz.

 - Hidan, daj spokój... - Erika próbowała załagodzić sytuację, ale siwus wyszedł naprzód, wznosząc kosę jak do ciosu. Baala miała wrażenie, że z tyłu głowy kołacze jej się rozpaczliwie jakaś myśl, ale nie była w stanie jej sformułować.

Nieznajomy stał w bezruchu, nie spuszczając z niego przenikliwego, zimnego spojrzenia. Nagle nie wydał się Baali ani trochę sympatyczny, gdzieś upłynęło całe ciepło wesołego przybłędy. Nie miała już najmniejszych wątpliwości, że mają do czynienia z prawdziwym wojownikiem.

- Nie szukam zwady - oznajmił bez poprzedniej uprzejmości w głosie. Głos miał ostry i chłodny jak stal. - Nie chcę z wami walczyć.

To zdanie uświadomiło Baali, co takiego przyszło jej do głowy. Oczywiście!... To też jest wyjście... Nie pomyślała o tym wcześniej, ale teraz, gdy nie było tu Kakuzu... tylko teraz mogło się to udać!

- On nas porwał! - zawołała, chwytając Erikę za rękę i ciągnąc ją do tyłu, pod ścianę, poza zasięg Hidana. I zielonka, i siwus spojrzeli na nią z kompletnym zaskoczeniem. - Tak, to poszukiwany nukenin, porwał nas i zmusił do tego, byśmy z nim współpracowały! To przestępca!

- Co ty chrzanisz? - zdziwił się Hidan.

Erika była za to ciut bardziej bystra, bo w jej wielkich oczach błysnęło zrozumienie. Chyba jednak za bardzo się bała, by ją poprzeć, bo nie odezwała się słowem.

Tak, to było trzecie wyjście - zabić Hidana teraz, gdy nie było tu Kakuzu, i wtedy uciec. Z pomocą tego nieznajomego szermierza powinno pójść łatwo, o ile zechce im pomóc. Ale Hidan już z nim zadarł, więc miała nadzieję, że obcy ich tak po prostu nie zostawi.

- Ach, tak... - Spojrzenie białych źrenic przesunęło się na Hidana. - Rozumiem. Potrzebujecie pomocy.

- Ty zdradziecko zdziro - warknął Hidan pod jej adresem. - Załatwię najpierw jego, a potem sprawię, że pożałujesz, że żyje...

 Nie dokończył; rozdziawił usta, oczy niemal wyszły mu z orbit i poleciał twarzą prosto na podłogę. Tuż za nim stał nieznajomy, wciąż z wzniesioną ręką, w której trzymał schowaną w pochwie katanę, a którą uderzył go prosto w potylicę. Był tak szybki, że Baala nie miała pojęcia, kiedy zdążył podbiec do Hidana.

- Kurwa mać... - Siwus roztarł sobie tył głowy, zbierając się z podłogi. Nieznajomy zmrużył nieznacznie oczy, ale poza tym nawet nie drgnął, jakby był z kamienia. Rondo słomianego kapelusza rzucało na jego twarz lekki cień, wydawał się groźny, nawet trochę straszny. Baala wyczuła, że ręka Eriki wyślizguje się z jej uścisku.

- Element wiatru: Strumień powietrza!

Znikąd pojawiło się małe tornado, które dosłownie miotnęło Hidanem o ścianę świątyni; ten wyrwał ciężarem ciała dziurę w papierowej ściance i wypadł ciężko na zewnątrz. Baala przyglądała się temu wszystkiemu w szoku, bo nigdy nie spodziewała się, że Erika okaże taką inicjatywę. Zielonka wciąż stała na lekko ugiętych nogach i z palcami złożonymi w pieczęć. Sama wyglądała na przestraszoną swoją akcją.

Baala chwyciła ją znowu za rękę i wyciągnęła na dwór. Teraz była idealna okazja na ucieczkę, ale jeśli ucieknie razem z Eriką, "Akatsuki" nie dadzą jej spokoju, to było pewne. Mogłyby po prostu zbiec do najbliższego miasta, tam by się od niej uwolniła...

- Niech ja was dorwę... nogi z dupy powyrywam!... Nigdzie nie pójdziecie!

 Hidan zdążył już wstać i rzucił w nie kosą, ale nie wycelował dobrze, więc nawet nie musiały wysilać się na unik. Zaklął, kiedy broń świsnęła dobre półtora metra obok nich, i ledwie zdążył przyciągnąć ją do siebie z powrotem, bo w tym momencie zaatakował go tajemniczy nieznajomy.

Dziewczyny odruchowo przystanęły, by spojrzeć na walkę. Szermierz używał tylko jednej ze swoich katan, a atakował z taką szybkością, że jego ruchy zdawały się rozpływać, umykać ich wzrokowi. Hidan ledwie blokował ciosy, powietrze wypełniło się głośnym szczękiem metalu. Baala miała wrażenie, że obcy z łatwością mógłby trafić Hidana w każdym momencie, ale z jakiegoś powodu tego nie robił. Spychał go coraz bardziej do tyłu, ale poza tym raczej się z nim bawił, niż walczył na poważnie.

Na chwilę znieruchomieli, gdy szermierz zablokował zręcznym ciosem wszystkie trzy noże śmiercionośnej kosy. Hidan pocił się i napierał z całych sił na jego broń, ale nie mógł przeważyć oporu. Baala widziała, jak obcy umiejętnie okręca ostrze, a potem wykonał gwałtowny, krótki ruch - i kosa wymknęła się siwusowi z rąk, upadając kilka kroków dalej, na mokrą trawę.

- Sukinsyn! - syknął Hidan i sięgnął za połę płaszcza, wyciągając stamtąd zamaszyście krótki, ostry dziryt. - Zdychaj!

Pchnął z całych sił - ale nieznajomy lekko odsunął się na bok, tak że dziryt ledwie musnął jego słomiany płaszcz.

- O kurw...

Rozległ się brzęk, szpikulec pofrunął w powietrze, zawirował od siły uderzenia i podzielił los kosy. Hidan rzucił się za nim, schylił się i już podnosił się z tryumfalnym uśmiechem, kiedy... obcy pojawił się tuż przed nim i kopnął go prosto w twarz.

Dziewczyny obserwowały, jak korpus Hidana przechylił się do tyłu, jego ręce ślamazarnie, jak na spowolnionym tempie, rozłożyły się na boki, a całe ciało poleciało w dół... a za nim były schody, te same schody, po których wczoraj tak długo wchodzili, te koszmarne, długie schody, o wąskich i wysokich stopniach, schody, na których potknięcie się mogło być śmiertelnym błędem.

Podbiegły do brzegu urwiska, przypadły do krawędzi i spojrzały w dół, na podskakujące na stopniach jak wór ziemniaków ciało Hidana, słyszały jeszcze jego urywane przekleństwa i krzyki bólu, widziały, jak kończyny wykrzywiają się pod nienaturalnymi kątami. A potem stawał się coraz mniejszy i mniejszy, aż zniknął w porannej mgle.

Zwisały tak nad przepaścią, niezdolne wydobyć z siebie choćby słowo.

- Chyba długo będzie tak spadał, co?

Baala podskoczyła w miejscu, a Erika aż pisnęła z zaskoczenia. To nieznajomy szermierz stał tuż za nimi, przyglądając się bez emocji mgle, w którą wtoczyło się bezwładne ciało Hidana. Jedną ręką unosił nieco rondo kapelusza, by mieć lepszy widok. Na jego twarzy nie było już tamtego chłodnego, bezlitosnego wyrazu, znów wyglądał jak sympatyczny włóczęga. Uśmiechnął się lekko, jakby do siebie, i cofnął się znad krawędzi.

- Życzę miłego dnia. Panie wybaczą, ale trochę mi się spieszy.

Uniósł dłoń na pożegnanie, ale już się nie odwrócił - poszedł w swoją stronę, a oszołomione dziewczyny odprowadzały go wzrokiem. Wszystko stało się tak szybko, ledwo co się obudzili, a Hidan już nie żył, zepchnięty ze schodów przez obcego mistrza-szermierza. Kto to był?

Baala ocknęła się jako pierwsza. Teraz nie było już wyboru - musiały uciekać, zanim wróci Kakuzu, bo jak niby wytłumaczą mu się z tego, że połamany Hidan leży martwy na samym dole tych koszmarnych schodów?

- Erika. Wynosimy się. Natychmiast.

O to chodziło jej od samego początku, ale czuła się jakoś nieswojo. Bądź co bądź, nie życzyła Hidanowi tak nieprzyjemnej śmierci. A już nawet zaczynała go lubić...

*

Prześladowało go przeczucie, że stało się coś niedobrego. W życiu zazwyczaj nie kierował się intuicją, wolał żelazne fakty, ale tym razem nie mógł powstrzymać myśli, że coś jest bardzo, bardzo nie tak. A widok zapadłej świątyni deszczu tylko go w tym utwierdził.

Nie podobała mu się panująca tu cisza. Hidan i dziewczyny musieli się już obudzić, więc spodziewałby się jakiegoś rabanu, hałasu, czegokolwiek - przecież ten siwy półgłówek nie potrafił chwili usiedzieć w spokoju. Co tam się stało...

Zajrzał do wnętrza pagody, ale była całkowicie pusta. Pozostały jedynie kałuże na podłodze i ślady wilgoci. Chyba nie poszli go szukać? Zajęło mu to trochę dłużej, niż przypuszczał, ale Hidan powinien był się domyślić, że mają czekać.

Wyszedł z powrotem na zewnątrz, kalkulując, co powinien w tym momencie zrobić. Być może Okamura i ta druga spróbowały ucieczki, a Hidan puścił się za nimi w pogoń. Przyjrzał się trawie, by dostrzec jakieś tropy. Coś błysnęło jasno w słońcu - okazało się, że to trójzębna kosa. Ten głupiec porzucił swoją świętą broń? Co za nierozwaga. A może doszło do walki?

Zaklął w duchu. Czy temu dzieciakowi nie można powierzyć nawet najprostszego zadania?

- ...rwa mać... jak go dorwę...

Zmarszczył brwi, słysząc znajomy głos. Spojrzał w stronę szczytu schodów, bo zdawało mu się, że to właśnie stamtąd dobiegają złorzeczenia. Przekleństwa robiły się coraz głośniejsze.

- Niech ja go dopadnę... kurwa.... flaki wypruję... będzie wył w kałuży własnej, kurwa, krwi...

Odczuł przypływ wściekłości, dzikiej furii, którą ledwie udało mu się opanować. To niewątpliwie był Hidan. Tak, to był Hidan, i powinien mu teraz odciąć jego pusty łeb za to, że spieprzył robotę na całej linii.

Nad krawędzią schodów ukazała się siwowłosa głowa. Nie wyglądała tak porządnie i gładko jak zazwyczaj, przeciwnie, była jakaś fioletowa, z rdzawymi plamami tu i ówdzie. Potem wynurzyła się reszta ciała w pomiętym, zakurzonym płaszczu. Ten nędzny widok ani trochę nie złagodził gniewu Kakuzu.

- Coś... ty... z sobą... zrobił? - wycedził przez zęby, ledwo nad sobą panując.

Hidan przystanął i spojrzał na niego ze zdumieniem. Zaraz potem zmarszczył brwi, a na poobijanej twarzy pojawił się wyrzut.

- To przez ciebie, Kakuzu! Polazłeś chuj wie dokąd, a w tym czasie ten jebany przybłęda...

- Jaki przybłęda? Zresztą, nieważne. Okamura ci uciekła, i ta druga też. Jeżeli ich nie złapiemy, osobiście wypruję ci wszystkie flaki. - Aż się trząsł z wściekłości. Rzucił Hidanowi ostatnie, niechętne spojrzenie. - I popraw sobie głowę.

Hidan, którego łepetyna tkwiła przekrzywiona na karku, sięgnął do głowy i siłą ją przekręcił, aż chrupnęło. Teraz przynajmniej trzymała mu się prosto.

- Jasne - odburknął ponuro.

<< II.I Plotki i pogłoski

II.III Najczarniejszy ze scenariuszy, cz. 1 >>