I.I Dwa spotkania

SAGA I: ZIELONE OZNACZA KŁOPOTY

***

ROZDZIAŁ I: DWA SPOTKANIA

Był to znamienny, letni dzień. Słońce opromieniało wzgórza i niziny Kraju Rzek, jego pola i lasy, miasta i wioski; w powietrzu niósł się ptasi świergot, a po intensywnie niebieskim niebie płynęły leniwie chmury.

Wszechobecna sielanka nijak nie zapowiadała wydarzeń, które już wkrótce miały nastąpić – i to właśnie tutaj, w tym spokojnym miejscu, w pewnej dzikiej, niezamieszkałej okolicy porośniętej lasem.

Między drzewami wiła się wydeptana ścieżka, rzadko używana, o czym świadczyły zarastające jej brzegi kępy trawy. Poprzez korony drzew przebijały się promienie słońca, rzucając na nierówny trakt złote cętki światła. Cichy szum liści z rzadka był przerywany przez krzyk ptaków... i szelest kroków po leśnej ściółce.

Przez las niespiesznie podążała postać. Na ramieniu niosła plecak, poza tym nie miała za sobą innych bagaży, nie licząc dużego, słomianego kapelusza na głowie, którego szerokie rondo rzucało na twarz cień. Ubiór sugerował, że nie jest to zwykły podróżny – ciemna kurta bez rękawów, krojem przypominająca kamizelki chuuninów, szare spodnie pod kolana i wysokie buty z wyciętymi palcami i piętami. Na plecy spływały długie, falowane brązowe włosy.

Baala zawsze podróżowała sama.

Po pierwsze dlatego, że wolała pracować w pojedynkę. Życie najemnika nie było łatwe, bo, chociaż zleceniodawców nie brakowało, konkurencja była spora. Baala miała zaledwie siedemnaście lat, ale w tym interesie działała już dość długo i uważała, że każde wsparcie jest tylko problemem, zwłaszcza kiedy nadchodzi moment podziału wynagrodzenia.

Po drugie...

Po prostu miała naturę samotnika. I, jak dotąd, świat nigdy nie wchodził jej w paradę. Aż do teraz.

Rozległ się głośny szelest krzaków, z pobliskich zarośli z piskiem wyfrunęło kilka wróbli. Zaskoczona Baala zdążyła tylko sięgnąć do uda, tam, gdzie w kaburze tkwił kunai, zanim spomiędzy drzew nie wyskoczył niewyraźny kształt, dosłownie zbijając ją z nóg. Razem z napastnikiem zwaliła się na ściółkę i skrzywiła się, kiedy bardzo twardy łokieć trafił ją prosto w nos. Intruz – który najwyraźniej nie spodziewał się zderzenia – miotał się nad nią, machając wszystkimi kończynami, jakby nieświadom faktu, że właśnie kogoś strącił jak, nie przymierzając, kula do kręgli pachołka. Baala próbowała uchwycić agresora, ale ten wymykał się z każdego uścisku jak wąż, tak chaotyczne i dzikie były jego ruchy.

Dziewczyna trzymała w ręku broń, ale szybko się zorientowała, że całą sytuację trudno nazwać atakiem. Właśnie próbowała wyczołgać się spod napastnika, kiedy ten nagle zamarł w bezruchu. Baala odruchowo też znieruchomiała.

Nieznajomy niewątpliwie był dziewczyną – przynajmniej to sugerowała sylwetka, bo splątane włosy zasłaniały niemal całą twarz. Obca dziewczyna obróciła głowę w lewo, potem w prawo i – chyba zauważyła Baalę poprzez plątaninę włosów.

- O! – skomentowała. – Ratuj mnie!

I popełzła na czworakach w jej stronę. Baala ze zdziwienia uniosła brwi.

- Co ty wyprawiasz? Coś ty za jedna w ogóle?

- Ciii! Bo mnie znajdą!

- Kto niby? – zapytała z najwyższym zdumieniem.

Nie musiała jednak długo czekać na odpowiedź: rozległ się ostry, krótki świst, poczuła tuż koło policzka muśnięcie wiatru - w ziemię metr od niej wbił się shuriken. Nieznajoma zapiszczała i rzuciła się w stronę Baali, chowając się za jej plecami.

- Pomóż! – zajęczała, dbając o to, by nie wystawać za bardzo zza swej żywej zasłony.

Baala poprawiła sobie kapelusz, który w wyniku szarpaniny obsunął się na oczy. Rozejrzała się bacznie dookoła, ale las znów wyglądał tak, jak przedtem, zanim zwaliła ją z nóg dziwna nieznajoma. Z góry leciały listki drzew, wszystko wydawało się takie spokojne...

A potem dostrzegła ruch pośród gałęzi – i bez zastanowienia rzuciła bronią. Odpowiedzią był głośny szelest i ciemna postać, która wynurzyła się z korony drzewa i zeskoczyła sprawnie na ziemię.

Nawet gdyby nie kostium spowijający całą postać i osłaniający twarz tak, by widoczne były tylko oczy, Baala i tak by się domyśliła, że ma do czynienia z ninja. Może trochę pretensjonalnymi i o wyraźnie staroświeckim guście, ale jednak.

- Zostawcie mnie! – wydarła się dziewczyna za jej plecami. – A sio, poszli, no!

Shinobi nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi, bardziej zainteresowany Baalą, która wstała, trzymając w pogotowiu drugi kunai.

- Możesz się nie mieszać? – zapytał zaskakująco uprzejmie. – Zaraz sobie pójdziemy.

Te słowa wzbudziły głośny sprzeciw „ofiary”:

- Nie! Nie, nie, nie pozwól im, dobra? Nie pozwolisz, prawda?

Może Baala nie była jakoś szczególnie uczynna, ale raczej nie należała do osób, które bez mrugnięcia okiem pozwoliłyby na ich oczach zarżnąć bezbronnego człowieka. Poza tym istniała szansa, że, kiedy niebezpieczeństwo zniknie, nieznajoma wreszcie się przymknie.

- A może to wy sobie pójdziecie? – zwróciła się do shinobiego, z ukosa zerkając na las w tle. On sam nie wyglądał na jakoś szczególnie silnego, ale gdyby miał wsparcie...

Nic nie odpowiedział, jedynie pokręcił głową, jak gdyby w geście rozczarowania.

W tym samym momencie bardziej wyczuła niż usłyszała, jak coś nadlatuje w ich stronę. Doskonale wypracowany instynkt wojownika nigdy jej nie zawodził – może tylko w przypadku wyskakujących z zarośli uciekinierów – więc od razu zerwała z głowy kapelusz i obróciła się na pięcie, wyrzucając go w górę; słomiane nakrycie pomknęło w powietrze, wirując i gubiąc witki słomy. Strącone z toru lotu senbony spadły na ziemię, a kapelusz gładko wylądował obok nich.

- Ha! – zawołała nieznajoma dziewczyna. – I co teraz, hę? Ośmielicie się nas zaatakować? Wątpię!

Baala bardzo chciała się dowiedzieć, kiedy właściwie „ja” zmieniło się w „my”, ale rozsądnie uznała, że lepiej nie znać odpowiedzi.

Napastnik przez długą chwilę rozważał sytuację, taksując Baalę wzrokiem, aż w końcu najwyraźniej uznał, że woli uniknąć starcia – odwrócił się i skoczył na drzewo, i już po chwili zniknął między liśćmi. Dołączyło do niego kilka szelestów, zadrżały gałęzie, a później nastąpiła cisza. Baala czuła, że odeszli.

Dopiero teraz mogła przyjrzeć się nieznajomej. Oczywiście, widziała już ją wcześniej, ale zawsze mogła mieć nadzieję, że w całym zamieszaniu coś jej się przywidziało. Teraz nie miała już żadnych złudzeń.

Ta druga była mniej więcej jej wzrostu i w zbliżonym wieku, może nawet były rówieśniczkami. W oczy rzucała się rozwichrzona czupryna włosów, czarnych po prawej stronie i soczyście zielonych po lewej, rozdzielonych równo przedziałkiem. Nieznajoma chodziła niemal półnago, bo całą jej odzież stanowiły dziwne przepaski: jedna na klatce piersiowej, druga na biodrach, obie w identycznym układzie kolorów, co włosy, i połączone ze sobą drobną siateczką. Na dodatek dziewczyna paradowała w długich, sięgających aż nad kolana czarnych kozakach na koturnie.

Baala po prostu gapiła się na nią, usiłując przyswoić sobie ten niecodzienny widok. Krągła twarz zielonki, jak Baala nazwała ją w myślach, rozjaśniła się w pełnym zadowolenia uśmiechu.

- No, to było coś! Naprawdę, robi wrażenie. Chyba dobra jesteś, co? – Wstała z ziemi i nonszalanckim gestem strzepała z ręki jakiś pyłek. Inna sprawa, że między oczkami siatki utkwiło jej kilka drobnych gałązek. – Tak, miło, że pofatygowałaś się z pomocą... nie to, żebym była w jakimś ogromnym niebezpieczeństwie... po prostu zużyłam wcześniej sporo czakry, kiedy walczyłam z ich kumplami, sama rozumiesz... normalnie rozłożyłabym ich jednym palcem.

Strzepnęła przepaskę, spódniczkę czy co to tam było.

- Nie mówię, że ty byś sobie z nimi nie dała rady, o, nie!, ale wiesz, u siebie w wiosce to jestem najsilniejsza...

Baala przypatrywała jej się przez długą chwilę, a potem podeszła do porzuconego wśród ściółki kapelusza. Nasadziła go na głowę i bez słowa ruszyła dalej ścieżką. Zdezorientowało to zielonkę.

- No, co, nawet się sobie nie przedstawimy? Okazja taka, że żal stracić, nie? No więc ja jestem Erika, a ty?

Próbując zignorować jej paplanie Baala szła przed siebie, na pytanie odpowiedziawszy tylko wyniosłym milczeniem.

- Co tak nic nie mówisz? – rozległo się podstępne, natrętne jak brzęczenie much pytanie. Erika podążała za nią krok w krok. – Ładny dziś dzień, prawda? Co tu porabiasz? Dokąd idziesz? – Wciąż nie dostała odpowiedzi. – No weź, przecież nie jesteś niemową, to wiem...

Baala gwałtownie się zatrzymała. Erika odskoczyła do tyłu i rozejrzała za czymś, za czym można by się schować.

- Czego ty ode mnie chcesz? – burknęła z rozdrażnieniem, wbijając niechętne spojrzenie w zielonkę.

- Hej, jestem po prostu wdzięczna za pomoc! To już nawet normalnie porozmawiać nie można?

- No to już porozmawiałyśmy. Możesz iść w swoją stronę, do zobaczenia.

Odwróciła się znowu, ale szelest z tyłu poinformował ją, że zielona przylepa nie zamierzała tak łatwo zrezygnować.

- Czemu od razu z taką agresją... Pomyślałam sobie po prostu, że, o, możemy sobie razem pójść przez ten las, przecież to dobry pomysł, nie?

- Nie.

Dziewczyna zaśmiała się niepewnie.

- Mówisz tak, ale wcale tak nie myślisz... Znam się na tym, wierz mi. W końcu chyba dobrze jest mieć z kim pogadać, nie?, zamiast tak samemu iść. No! Słuchaj, naprawdę łatwiej by mi było, gdybyś zdradziła mi swoje imię.

- Baala – odmruknęła dla świętego spokoju.

- No widzisz, już do czegoś doszłyśmy! Więc tak... Ja jestem z Wioski Trawy, a ty? – indagowała dalej zielonka.

Baala przymknęła oczy i wzięła głęboki oddech.

- Posłuchaj: zanim nie wypadłaś na mnie z krzaków, miałam bardzo udany, spokojny dzień i chciałabym, by tak pozostało. Nie chcę żadnego towarzystwa po drodze. Rozumiesz?

Erika zacisnęła wargi, wydymając je jednocześnie do przodu, przez co wyglądała jak naburmuszone dziecko. Ściągnięte brwi świadczyły o wysiłku umysłowym.

- No dobra, to może inaczej. Mam propozycję nie do odrzucenia!

Baala przystanęła i obejrzała się na zielonkę, która stała w rozkroku, dłonie opierając na biodrach, i uśmiechała się tryumfalnie.

- Patrz i podziwiaj! – zawołała Erika i nagle w jej dłoni pojawił się zwój; Baala nawet nie zdążyła zauważyć, skąd go wyciągnęła, skoro miała na sobie strój o polu powierzchni niewiele większym od przeciętnej chusteczki higienicznej. No, może nie aż tak, ale na kieszenie po prostu nie było już miejsca. – Patrz!

Rozwinęła rulon dramatycznym potrząśnięciem ręki. Papier zaszeleścił, ciągnięty w dół ciężarem woskowej pieczęci na samym dole zwoju. Baala przyjrzała się odciśniętemu w wosku wężowatemu kształtowi, zwiniętemu w ciasny okrąg, z którego wystawały tylko szpice pazurów i... rogów? Ach, no tak, to był smok.

Spojrzała na Erikę.

- No i?

- Co, nie poznajesz pieczęci rodu Okamura?

- Pierwsze słyszę.

Zielonka przestała wypinać dumnie pierś i wytrzeszczyła oczy.

- Nigdy o nim nie słyszałaś?

Baala wzruszyła ramionami.

- Jest ważny?

Erika była wyraźnie załamana jej niewiedzą.

- Ważny! To starożytny, szlachetny ród o długiej, pełnej bohaterskich czynów historii! Nie słyszał o nim tylko ostatni ignorant!

- Ach, tak. – Baala przekrzywiła głowę, przypatrując się krytycznie pismu. – Więc co to jest?

- To honorowany przez wszystkie banki grant! Wystarczy wejść i podać kwotę. – Erika uśmiechnęła się z zadowoleniem, które jednak nie potrwało długo, bo Baala powiedziała:

- Teraz rozumiem. Gdzie to zwinęłaś?

Zielonka o mały włos byłaby udławiła się powietrzem, które z głośnym sykiem wciągnęła do płuc.

- Zwinęłam? Ja jestem z rodu Okamura!

Baala zrobiła miną mówiącą „Ahaaa.... No tak”. W dalszym ciągu nic jej to wszystko nie mówiło, ale wzmianka o grancie brzmiała obiecująco.

- Wystarczy podać kwotę, mówisz?

- Właśnie! Jakąkolwiek! – Zwinęła zwój. – Więc mam propozycję: odeskortujesz mnie do najbliższego miasta, gdzie ci zapłacę za twój wysiłek, co ty na to?

- Potrzebujesz eskorty? – Baala nie potrafiła powstrzymać złośliwego uśmiechu. – Przecież możesz załatwić przeciwników jednym palcem, nie?

Erika prychnęła, krzyżując ręce na piersi i celując nosem w niebo.

- Mam ostatnio gorszy okres, dobra? Oczywiście, że poradziłabym sobie sama! To tylko dla... pewności. O!

Baala potarła brodę, przypatrując się nowej „znajomej” nie bez sporej dozy podejrzliwości. Erika nie wyglądała na kogoś, kto mógłby wywodzić się z bogatego i respektowanego powszechnie rodu... o którym Baala nigdy nawet nie słyszała, co samo w sobie było dziwne i dawało do myślenia. Z drugiej strony miało to sens – ludzie, którzy ją ścigali, być może chcieli dostać za nią okup.

- Mogę zobaczyć ten papier?

Zielonka pokazała jej język. W dłoni nie trzymała już zwoju - właściwie to grant jakby wyparował, albo znowu zniknął w tym tajemniczym schowku, z którego wcześniej go wyciągnęła.

- Jeszcze czego! Żebyś mi go zabrała?

- Nie zabiorę. Chcę tylko sprawdzić autentyczność – wytłumaczyła Baala niecierpliwie. Erika odwróciła się na pięcie, znowu krzyżując ramiona i odchylając lekceważąco głowę do tyłu.

- Nie pokażę.

- To skąd mam wiedzieć, że mnie nie okłamujesz?

- Słuchałaś w ogóle, co mówiłam?! Jestem z rodu Okamura! Śmiesz posądzać mnie o czyn tak niegodny, jak...

- Dobra, dobra – przerwała jej ze znudzeniem. – Niech ci będzie. Do najbliższego miasta, tak? Ile płacisz?

Erika podrapała się po głowie, po czym obejrzała się na Baalę; patrzyła na nią przez chwilę, marszcząc w zamyśleniu brwi. Potem jednak rozchmurzyła się, a w jej oczach pojawił się chytry błysk.

- No, teraz rozmawiamy! Stawka to, powiedzmy, dziesięć tysięcy ryou. Co ty na to, a?

- Biorąc pod uwagę to, że uratowałam cię od tych shinobi przed chwilą, spodziewałabym się trochę więcej.

- Piętnaście? Dobra, dwadzieścia! Dwadzieścia! Może być?

Baala skinęła z aprobatą głową, powstrzymując pełen politowania uśmiech. Co za frajer płaciłby dwadzieścia tysięcy ryou za odprowadzenie do miasta, które jest oddalone zaledwie o kilkanaście godzin drogi? Najwyraźniej ci ninja musieli napędzić jej niezłego stracha.

Albo była po prostu głupia.

- Może być.

Zielonka w odpowiedzi uśmiechnęła się szeroko.

*

Kolejnych parę godzin skłoniło Baalę do refleksji, że istnieją rzeczy, które nie są warte pieniędzy. Nawet jeśli chodziło o dwadzieścia tysięcy ryou.

Do czasu, kiedy wreszcie opuściły las, przebyły ścieżkę wśród pól gęsto porośniętych jęczmieniem i wkroczyły do miasta, Baali odpadały już uszy. Dawno temu przestała rozumieć, co w ogóle Erika do niej mówi; była świadoma tylko faktu, że gdzieś tam obok płynie nieskończony potok słów. Czasem wzrastająca intonacja i nagłe urwanie wątku dawały jej znać, że właśnie padło jakieś pytanie, ale wystarczyło wydobyć z siebie krótkie „mhm” i monolog znów się rozkręcał.

Z rzadka zmuszała się do skupienia uwagi na tym, co mówi zielonka.

- ...a wtedy uciekali, aż się kurzyło, mówię ci, byłam taka wściekła, że ledwo co mnie zobaczyli, a już wiedzieli, że... och, interesujące miasteczko, nie? Ciekawe malunki na ścianach, widać, że kwitnie tu życie.

Baala zerknęła obojętnie w stronę szarych budynków. Było już po zmroku, ale parę starych, odrapanych latarni rzucało mdły poblask na ściany domów. Rzeczywiście na paru z nich widniały charakterystyczne symbole szczęścia i pomyślności, zaraz w sąsiedztwie intrygujących akronimów „JM”. Miejscowa milicja chyba miała sporo problemów z chuliganami.

Erika ziewnęła głośno.

- No, to znajdźmy jakiś zajazd, jestem tak zmęczona, że padam z nóg.

Baala była nie mniej wykończona, ale bynajmniej nie fizycznym wysiłkiem. Nie rozumiała, jak zielonka, po przebyciu tylu godzin drogi w tych koszmarnych kozakach, mogła mieć jeszcze energię na gadanie.

Wybór nie był zbyt duży, bo i sama wioska składała się z tylko jednej głównej ulicy i przystających do niej rozpadających się budowli. Dziewczyny mijały kolejne nadżarte rdzą sklepowe szyldy, aż w końcu natrafiły na hotel, a przynajmniej coś, co hotel udawało; budynek posiadał szeroki, zadaszony ganek i  dwa piętra. Z okien biło przyjemne, ciepłe światło.

- Weźmy jeszcze coś na kolację – powiedziała Erika, gdy wchodziły do środka. – Konam z głodu. Zapłacisz?

Baala momentalnie ocknęła się z otępienia, w jakim przebywała przez ostatnie godziny.

- Z jakiej racji ja mam płacić? Ty tu jesteś sponsorem tej wycieczki.

Zielonka machnęła lekceważąco ręką.

- Och, no wiesz, nie powinnam tak obnosić się z tym papierem. Mogłoby nam to sprawić pewne... kłopoty. Po prostu zapłać, a jutro wypłacę pieniądze w banku i ci oddam.

- Co? Jeszcze czego! Wyciągaj grant, ale już.

- Nie. Możesz nie sprawiać problemów?

Problemów? Ona według niej sprawia problemy? Baala aż sapnęła, czując w sobie gwałtowny przypływ gorącej złości.

- Co to ma...

Ale nie dokończyła, bo Erika pomaszerowała zdecydowanym krokiem do lady. Zanim zdążyła ją dorwać, zielonka składała już zamówienie:

- ...kolację i pokój dla dwóch osób poproszę. Tak, może być na piętrze. Koleżanka zapłaci.

„Koleżanka”? A żeby ją diabli wzięli!

Uchwyciła ją nieco zbyt mocno za ramię, odciągając na bok.

- Nie uważasz, że przesadzasz? – wysyczała cicho, tak, by nie usłyszał ich właściciel zajazdu, który cały czas ciekawie im się przypatrywał.

- Jutro ci oddam, serio. O co ci chodzi? – Głos Eriki zabrzmiał pretensjonalnie. – Nie zbiedniejesz, jutro i tak dostaniesz swoje dwadzieścia tysięcy, tak czy inaczej.

Baalę aż zatkało na taką bezczelność. Cielęca mina zielonki – jej, o ironio, zleceniodawcy – mówiły, że i tak nic teraz nie wskóra. Z rezygnacją rozluźniła uścisk.

- Pierwszy i ostatni raz za ciebie płacę. Jutro chcę widzieć moje pieniądze, zrozumiano?

Zawróciła do lady i, próbując robić dobrą minę do złej gry, wygrzebała z plecaka pieniądze. Nie mogła pozbyć się wrażenia, że właśnie dała zrobić się w bambuko. A jeśli grant był podrobiony i posłużył jako wymówka, by naciągnąć ją na kolację i nocleg? Może ta cholerna, zielona dziewucha chce zniknąć nad ranem bez słowa?

Zerknęła za siebie, na zielonkę. Erika właśnie poprawiała sobie przepaskę – koszulkę? – na piersi, naturalnie nie przejmując się ewentualną widownią. Cóż, nie wyglądała na szczególnie przebiegłą, ale mogła być świetną aktorką i tylko udawać przygłupa. Może cały ten ród Okamura to tylko sprytna bajeczka?

Rychło jednak musiała odłożyć podejrzenia na później, bo zapachniało jedzeniem. Aż do tej chwili nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo zgłodniała po drodze; najwidoczniej męczące towarzystwo Eriki tylko zaostrzyło jej apetyt. Obie zjadły, a właściwie pochłonęły kolację, po czym udały się na górę, do pokoju.

Erika jeszcze w progu zdjęła buty, odkopnęła je beztrosko pod ścianę i rzuciła się na łóżko. Objęła poduszkę rękoma i wierciła się przez chwilę, moszcząc się wygodnie na pościeli. Westchnęła z zadowoleniem.

- To dopiero było niezłe żarełko. O, jak mi tu wygodnie! Niczego sobie ta buda.

Baala wykrzywiła się w niechętnym, wręcz pogardliwym grymasie. Odłożyła słomiany kapelusz na szafkę, odsłaniając czarną bandanę na głowie. Faliste, skręcające się przy końcówkach w loki włosy opadały luźno po obu stronach okrągłej, nawet trochę dziecięcej twarzy: lekko spiczasty podbródek, gładkie policzki, drobny nos, wąskie linie brwi – i oczy, ciemne i duże, niemal czarne, w oprawie gęstych rzęs. Wydatne usta były teraz wygięte w wyrazie niezadowolenia.

Mogłoby się wydawać, że Baala wyglądała niezbyt groźnie. Jednak jej siła kryła się w spojrzeniu – często srogim, nawet surowym. W tych oczach kryła się wielka determinacja, pewna twardość i niezłomność, były to oczy osoby, która nie cofnie się z raz obranej drogi, osoby, która może stawić czoła wszystkiemu.

Nie to, co Erika, której wzrok nieustannie błądził od jednego punktu do drugiego, który umykał na bok, gdy próbowało się przygwoździć ją oskarżającym spojrzeniem. Miała wielkie jasne oczy, takie, które w sam raz nadają się do wyrażania zdziwienia; błyszczące iskierkami bezpodstawnej wesołości, zdradzające wszystko, nawet najmniejsze wahnięcie nastroju, krótko mówiąc: takie, z których można czytać jak z książki. Dołeczki w policzkach i zadarty nos tylko dodawały wrażenia beztroski. Wygląd Eriki idealnie współgrał z jej zachowaniem. Nie wspominając o ubiorze.

- Może mi powiesz, co robiłaś sama na odludziu, nie mając przy sobie żadnych pieniędzy, broni ani jedzenia?

 - Eee, tam – odpowiedziała Erika elokwentnie. – Najwyraźniej ja, w przeciwieństwie do niektórych, nie potrzebuję tony ekwipunku, by przetrwać.

Baala zignorowała wyraźny przytyk i zdjęła z dłoni czarne, materiałowe rękawice i cienkie, wykonane z siateczki długie rękawiczki, kończące się nad łokciami. Kurty już nie ściągnęła, na wypadek, gdyby shinobi śledzący Erikę zamierzali zaatakować w środku nocy. Nie martwiła się tym, że mogą ją zaskoczyć, bo nie dość, że sprawiali wrażenie amatorów, to drewniane podłogi w zajeździe były w tak złym stanie, że skrzypiały przy każdym nastąpnięciu.

Tak więc poszły spać.

*

Erika patrzyła w mrok.

Nie od razu zorientowała się, że już nie śpi. Wokół panowała gęsta i nieprzenikniona ciemność, a ciszy nie zakłócał choćby głos wiatru zza okna. Wszystko wydawało się być w jak najlepszym porządku, ale dziewczyna czuła, że wcale tak nie jest. Nie obudziłaby się bez przyczyny. Szczerze mówiąc, mało co było w stanie ją obudzić – zazwyczaj nawet burza z piorunami nie dawała rady – ale tym razem sytuacja wyglądała inaczej.

Czy ten odgłos jej się tylko przyśnił?

Z głośno bijącym sercem rozejrzała się po pokoju. Nie wpadał tutaj nawet choćby strzęp księżycowego światła, a poza cichym, świszczącym oddechem Baali nie słyszała nic więcej.

A potem zamarła.

Z oddali, jakby z dołu schodów, dobiegło ciche stukanie i szuranie.

Erika wstrzymała oddech, nie chcąc zagłuszyć obcego odgłosu. Powtórzył się po dłuższej chwili, tym razem trochę głośniejszy.

I skrzypnięcie.

Ktoś szedł po schodach.

W pierwszej chwili o mało co nie pisnęła ze strachu, ale powstrzymała się całą siłą woli i, najciszej jak potrafiła, zsunęła z siebie kołdrę. Po omacku, idąc na palcach skierowała się w stronę łóżka Baali. Odgłosy kroków, powolne i niepokojące, zbliżały się nieubłaganie; brzmiało to tak, jakby coś bardzo ciężkiego wlokło się po kolejnych stopniach.

Oczy dziewczyny zaczynały już przyzwyczajać się do ciemności, więc podejście do śpiącej towarzyszki obyło się bez zbędnych hałasów, zostało za to okupione bolesnym uderzeniem się małym palcem lewej stopy o nogę mebla. Posykując z bólu, Erika nachyliła się nad Baalą.

Już wyciągała dłoń, by ją obudzić, kiedy ta drgnęła – i zielonka dosłownie sekundę później poczuła coś zimnego na skórze szyi.

- To ja, kretynko – szepnęła.

Oczy Baali błyszczały nieznacznie w mroku pomieszczenia. Nic nie powiedziała, ale cofnęła kunai.

- Co się dzieje? – zapytała szeptem.

Rozległo się kolejne półgłośne skrzypnięcie od strony schodów – i już nie pytała o nic więcej; błyskawicznie podniosła się z łóżka, niemal zderzając się z Eriką głowami, i cicho jak kot skoczyła do okna. Zielonka ruszyła w ślad za nią, ale najpierw zabrała spod ściany swoje kozaki, co zajęło jej chwilę, bo musiała wymacać je w ciemności.

Baala przez krótki moment manewrowała przy okiennicy, by przekręcić gałkę bez żadnego odgłosu. Niemal jej się to udało: rozległo się tylko bardzo ciche szurnięcie, którego na pewno nie można było usłyszeć, będąc wciąż na schodach. Do środka wpadło chłodne, otrzeźwiające powietrze nocy. Erika wcale nie poczuła się lepiej. Obejrzała się na drzwi, nie mogąc odeprzeć wrażenia, że zaraz ktoś je otworzy.

- Idziemy!

Drgnęła, słysząc głośny, ponaglający szept. Baala była już po drugiej stronie okna, dłońmi trzymając się parapetu. Potem puściła go i zeszła po ścianie, utrzymując się dzięki czakrze skoncentrowanej w stopach.

Erika zastanawiała się, czy to odpowiedni moment na to, by jej powiedzieć, że ona tak nie potrafi.

Niemal podskoczyła, gdy rozległo się kolejne skrzypnięcie. Była zbyt spanikowana, by zastanawiać się, dlaczego tajemniczy ktoś, kimkolwiek był, pokonywał schody tak powoli.

Myślenie poszło w odstawkę – wygramoliła się na parapet, przełknęła ślinę i zwiesiła się po drugiej stronie. Zerknęła w dół. Ziemia wydawała się stanowczo zbyt odległa.

- Co ty tam robisz? – syknęła Baala z dołu. – Schodź!

Erika zrobiła nieszczęśliwą minę, której i tak nikt nie zobaczył, i spróbowała natrafić czubkiem buta na jakieś zagłębienie w ścianie. Gdy jej się to udało, ostrożnie cofnęła jedną dłoń, szukając dobrego uchwytu. Wilgotne od podenerwowania palce natknęły się na kant wystającej deski. Zielonka zaczęła pełznąć w dół.

Gdyby nie to, że pod nimi znajdował się betonowy chodnik, spróbowałaby zeskoczyć – ale w ten sposób narobiłaby tylko hałasu, którego chciały jak najbardziej uniknąć. Sekundy dłużyły się niemiłosiernie, a dłonie co chwila ześlizgiwały się z nierówności ściany. W pewnym momencie nawet obsunęła jej się noga, ale jakimś cudem zdołała utrzymać się na rękach i poszukać dogodnego oparcia.

Niemal się zdziwiła, gdy palcami stóp trafiła nagle na solidny grunt. Z pewnym niedowierzaniem odsunęła się od ściany i zerknęła w górę, na czarny otwór okna. Nie kontemplowała tego widoku zbyt długo, bo Baala chwyciła ją z tyłu, za materiał i pociągnęła za sobą.

Szły powolnym, spacerowym tempem. Po dziesięciu krokach przyspieszyły. Po dwudziestu niemal biegły. Po kolejnych dziesięciu – gnały co sił w nogach w stronę pobliskiego lasku.

Zwolniły dopiero wtedy, gdy wpadły między pierwsze drzewa. Erika dyszała ciężko, zginając się wpół i trzymając się za brzuch. Baala nie zdawała się być zmęczona; oglądała się do tyłu, by się upewnić, że nikt za nimi nie podąża.

- To mógł być fałszywy alarm – mruknęła. – Może jakiś staruch, który wynajmował pokój na piętrze, wracał z toalety.

- Wolę tam... nie wracać i... ufff... i się nie upewniać – odparła Erika pomiędzy kolejnymi sapnięciami. Zaczerpnęła głośno powietrza i jeszcze głośniej wypuściła je z płuc. – Matko, umieram, co to był za bieg na przełaj...

Nie była świadoma sceptycznego spojrzenia, jakim uraczyła ją Baala. Wyprostowała się z trudem.

- Co robimy?

- Idziemy dalej. Jeżeli to rzeczywiście twój pościg, musimy jak najszybciej się oddalić.

Erika pokiwała głową. Właśnie tego teraz chciała – zostawić zajazd daleko za sobą.

I w tym momencie rozległ się wybuch.

Obie jak na komendę obróciły się gwałtownie. Spoza pni drzew przezierały światła miasteczka i wielka, czerwona łuna, oświetlająca kłęby ciemnego dymu, na którego żółtawym tle przelatywały żarzące się szczątki budynków. Eksplozja rozerwała przynajmniej dwa domy. Jednym z nich był chyba zajazd.

Przez chwilę patrzyły na zjawiskowe pogorzelisko, od którego sąsiednie budynki zaczynały już zajmować się ogniem. Pasy drżącego pomarańczowego światła kładły się na ziemi, sięgając niemal aż do skraju lasku. Pomału, wśród trzasków płonącego drewna i walących się ruin, rozlegały się krzyki.

Dziewczyny spojrzały na siebie.

Erika zauważyła, że Baala nie miała ze sobą swojego słomkowego kapelusza. Jej twarz była nieruchoma; jedynie szeroko otwarte oczy, błyszczące od ognistej łuny, zdradzały szok.

Baala jako pierwsza się ocknęła. Głos miała niesamowicie spokojny.

- Spadamy.

Erice nie trzeba było powtarzać dwa razy; z werwą godną maratończyka pognała w głąb lasu. Nie oglądała się na Baalę, ale suche trzaski gałązek dawały jej znać, że dziewczyna biegnie tuż obok. Nie ubiegła daleko, kiedy poczuła, jak coś zimnego musnęło ją w kark.

- IIIIIIIIIIEEEEE! – zapiszczała rozdzierająco, zatrzymując się i podskakując dziko w miejscu, sięgając na oślep dłońmi za plecy. – ZABIERZ TO!

- Nie ruszaj się! – krzyknęła Baala ostrym, ale opanowanym głosem. Zielonka posłusznie znieruchomiała.

- Jest tam coś? Jest tam coś? Jest tam coś?

- Przymknij się, nic tu nie... A co to jest?!

Erika obejrzała się i podskoczyła, widząc rozlazłe, białe, pająkowate kształty wielkości męskiej dłoni. Było ich co najmniej kilkanaście; leżały w leśnej ściółce jak porzucone zabawki. Groteskowe zabawki.

- Fuuuj! Co to za paskudztwo?

I choć czuła obrzydzenie, to w duchu cieszyła się, że te białe obrzydlistwa przynajmniej się nie ruszały. Nie znosiła robactwa, a tym bardziej niczego, co chodziło na ośmiu nogach.

- Nie wiem. – Baala ostrożnie przestąpiła nad jednym z pająków. Pomimo ciemności były dobrze widoczne, bo ich biała powierzchnia połyskiwała mlecznie w blasku księżyca. – To mi się nie podoba...

Podniosła wzrok na Erikę i przez długą chwilę po prostu na siebie patrzyły. A potem jednocześnie podjęły tę samą decyzję:

- Odwrót!

Skoczyły na boki, dosłownie o ułamki sekund uprzedzając męski krzyk:

- KATSU!

Rozległa się seria minieksplozji, gdy wszystkie z pająków wybuchły jednocześnie. Erika poczuła powiew gorąca na plecach; padła na trawę, osłaniając rękoma głowę. Spadło na nią parę gałązek.

Ktoś uchwycił ją mocno za ramię i niemal siłą postawił na nogi. Zdążyła tylko dostrzec burzę brązowych włosów, zanim Baala ruszyła biegiem, ciągnąc ją ze sobą.

- Uciekaj! – krzyknęła do zielonki, która wciąż jeszcze nie odzyskała jasności myślenia.

- Nigdzie nie pójdziecie.

Baala zatrzymała się gwałtownie, bo niespodziewanie drogę zastąpiła im osobliwa, obła sylwetka – nie od razu rzucała się w oczy, bo zdawała się wtapiać w tło. Dopiero po chwili zauważyły, że po prostu jest owinięta w długi, ciemny płaszcz, gdzieniegdzie poznaczony dużymi czerwonymi łatami czy też plamami. Nad brzegiem wysokiego kołnierza zatknięta była głowa, co ostatecznie upewniło dziewczyny, że mają do czynienia z człowiekiem. W słabym świetle niewiele można było dostrzec, jedynie pokaźną kitę wyrastającą z czubka głowy.

- No, no – skomentował nieznajomy, mężczyzna, sądząc po niskiej barwie głosu. Mówił takim tonem, jakim mógłby przemawiać myśliwy nad truchłem wyjątkowo pokaźnej zwierzyny. – Więc udało wam się uciec, hm! Nieźle.

 - Czyś ty zgłupiał, Deidara? – rozległ się kolejny głos, jeszcze niższy, głuchy i ponury; rozległ się tuż obok, ze strony dziwnego, przypominającego ogromnego żółwia kształtu, który powoli sunął w stronę drugiego nieznajomego. Erika, o dziwo, nie wydała z siebie standardowego okrzyku strachu. – Nie miałeś jej wysadzić w powietrze, tylko złapać.

- Musiałem się upewnić, czy się nadaje, hm! Gdyby zginęła, znaczyłoby to tylko tyle, że nie była warta naszego zachodu.

- Te twoje zdalnie sterowane bomby są strasznie powolne. Nawet dziecka byś tym nie zabił – odburknął jego towarzysz.

- To prototyp, mistrzu Sasori. Wymaga jeszcze poprawek, hm!

- Coście za jedni? – wtrąciła Erika nieoczekiwanie; głos miała tak słaby i cienki, jakby zamierzała lada moment zemdleć.

Żółwiowaty kształt przystanął, a ten drugi – Deidara – poruszył głową, najwyraźniej spoglądając w jej stronę. Erika nie oglądała się na Baalę, ale czuła, że towarzyszka też wbijała w nią wzrok.

Deidara zignorował ją.

- Są dwie, mistrzu Sasori, hm! Co zrobić z drugą?

„Mistrz Sasori”, przypominający wielki głaz i równie jak kamień ruchliwy, milczał przez chwilę.

- Zabić.

Dziewczyny popatrzyły po sobie. Żaden z nich nie powiedział, którą zamierzali zabić.

Baala nagle poderwała dłoń do góry, a Deidara zachwiał się i poleciał do tyłu; Erika nawet nie próbowała zrozumieć, co się stało, po prostu wystrzeliła do przodu jak korek z butelki, minęła przeciwnika i pognała dalej.

Usłyszała z tyłu głośny hałas i odwróciła się, w sam raz aby zobaczyć, jak pędzi ku niej coś wielkiego, kanciastego, przypominającego grot strzały olbrzyma. Pisnęła i odskoczyła, ale pocisk zręcznie wymanewrował między drzewami. Rzuciła się w bok, grot śmignął obok niej; po chwili wyhamował i zawisł w powietrzu, i Erika dostrzegła, że jest przymocowany do wygiętego jak wężowa szyja ogona.

Wiele można powiedzieć na temat lotności umysłu Eriki, ale nie to, że w skrajnie dramatycznych sytuacjach nie potrafił myśleć. Wręcz przeciwnie, jej mózg pracował teraz na najwyższych obrotach, a myśli pędziły błyskawicznie, pociągając za sobą czyny.

Pobliskie drzewa, między którymi przechodził ogon, miały sporo długich i giętkich gałęzi osadzonych dość nisko na pniu. Uchwyciła pewnie kilka witek w garść i ze sprawnością godną marynarza przywiązała go do drzew; zacisnęła ostatni węzeł, aż zatrzeszczało drewno, i oparła dumnie nogę o tę plątaninę.

- Ha! Oto dzielna Erika znów pokonała wroga! Ha, ha, ha!

Natychmiast odskoczyła, gdy ogon wierzgnął, blokując się w gordyjskim węźle gałęzi. Ostry grot na samym końcu zatańczył w powietrzu jak ogon węża, którego uchwyciło się za łeb, i wyginał się na wszystkie strony – bez skutku. Erika pokazała mu język.

- Nara, frajerzy!

Z tyłu znów rozległy się odgłosy eksplozji i zatrzęsła się lekko ziemia; Erika na moment straciła równowagę, ale zdołała utrzymać się na nogach. Gwałtowne rozbłyski na ułamki sekund rozświetlały okolicę, smugi jaskrawego światła wdzierały się między drzewa, rzucając ostre cienie. Zdołała zobaczyć biegnącą ku niej sylwetkę, w której bez trudu rozpoznała Baalę. Gdzieś z oddali dobiegło stęknięcie i rumor walących się drzew.

Baala dogoniła ją i przystanęła, by złapać oddech; ogon obok znów się szarpnął w uścisku gałęzi, i dziewczyna aż podskoczyła z zaskoczenia. Spojrzała na węzeł, a potem na Erikę.

- Ty to zrobiłaś?

- No ba! – odparła zielonka dumnie.

Całkiem niedaleko drzewo zatrzęsło się, targnięte siłą eksplozji.

- Chodu!

Dziewczyny znów ruszyły biegiem przez las, z hałasem przedzierając się przez gałęzie, ale i tak serie wybuchów wszystko zagłuszały, zresztą oddalały się od nich coraz bardziej. Napastnicy najwidoczniej zgubili ich ślad.

- Co to byli za jedni?! – krzyknęła Baala po dłuższym biegu.

- A ja wiem? Nie znam ich!

- To nie ci, którzy cię gonią?

- Nie! Pierwszy raz w życiu ich widzę!

Zwolniły, bo niebezpieczeństwo wydawało się już bardzo odległe. Erika znowu próbowała desperacko złapać oddech, dysząc i rzężąc, jakby pokonała dystans co najmniej dziesięciu kilometrów.

Baala nic z tego wszystkiego nie rozumiała. Napastnicy chcieli złapać którąś z nich – przypuszczała, że jeśli cała historyjka o rodzie Okamura jest prawdziwa, to chodziło im o Erikę.

- Wyglądali tak, jakby należeli do jakiejś organizacji – mruknęła ni to do siebie, ni to Eriki. – Mieli takie same płaszcze.

- Te z czerwonymi plamami?

- Chmurami. – Baala wyprostowała się. – To były czerwone chmury.

Przez chwilę panowała cisza. A potem Erika nieświadomie wypowiedziała te same słowa, które obijały się bezładnie w umyśle Baali:

- Pierwsze słyszę.

Jej oddech stawał się cichszy i bardziej równomierny. Zerknęła na Baalę, która stała w bezruchu, uważnie nasłuchując odgłosów pogoni. W lesie panowała cisza.

Przez noc niosło się tylko przeciągłe, niepokojące wołanie puchacza.

I.II Między młotem a kowadłem >>