II.III Najczarniejszy ze scenariuszy, cz. 1

ROZDZIAŁ III: NAJCZARNIEJSZY ZE SCENARIUSZY 

CZĘŚĆ 1

- Baala...

- Tak?

- Wiesz, rozumiem, że uciekamy i tak dalej, ale czy naprawdę znowu musimy przedzierać się przez takie krzaki? Nie lepiej byłoby schować się w mieście?

Baala przystanęła i obejrzała się na towarzyszkę niedoli. Minęła może z godzina od chwili, gdy opuściły zrujnowaną świątynię deszczu. Od tamtej pory uciekały lasem, choć, jak dotąd, nikt ich nie gonił. Dziewczyna wiedziała, że Kakuzu mógł po prostu jeszcze nie wrócić ze swojej nocnej eskapady, ale miała nadzieję, że albo nie będzie ich śledził, albo zgubi trop. Unikanie osiedli wydawało jej się oczywiste, bo spodziewała się, że miasto będzie pierwszym miejscem, jakie sprawdzi "Akatsuki". Z drugiej strony... wcześniej też przemykały lasami i nie wyszło im to szczególnie na zdrowie.

- No nie wiem - odmruknęła w końcu. - Pamiętasz tamtą wioskę, którą wysadzili w powietrze? Chcesz narażać niewinnych ludzi?

- A niechby i nawet - odparła Erika bez cienia współczucia. Najwyraźniej dla zielonki dobro obcych ludzi niewiele znaczyło przy jej własnym. - Poza tym goni nas tylko ten w masce, nie? On nie wygląda na takiego, co wysadza różne rzeczy. Chcę do miasta! Chce mi się pić! I jestem głodna! I mam dość tych zarośli! - wybuchnęła niespodziewanie, zatrzymując się w miejscu. - Chcę do miasta, teraz!

Baala zmarszczyła brwi, chcąc uciszyć ją ostrym słowem, ale zobaczyła, że Erice łzy nabiegły do oczu. Zmieszała się; zielonka pociągnęła nosem, zamrugała kilka razy i odwróciła głowę w przeciwnym kierunku. Brutalny zgon Hidana musiał wstrząsnąć nią bardziej, niż Baali się wydawało.

- No... cóż... - zaczęła niepewnie. - Nie wiem, czy miasto to dobry pomysł... tylu ludzi będzie nas widziało... ktoś mógłby naprowadzić Kakuzu na nasz trop... - Nie chciała tego dodawać, ale była pewna, że skąpe odzienie Eriki i jego ekstrawagancka kolorystyka bez trudu zapadną w pamięć połowie mieszkańców. - Bezpieczniej będzie unikać osad...

- Akurat! Idę o zakład, że w mieście byłoby mu znacznie trudniej nas wyśledzić niż w tej dziczy! - W głosie Eriki wyraźnie zabrzmiał ton desperacji. - Tutaj może natknąć się tylko na nas, a w mieście są dziesiątki, setki ludzi!

Jej drżący głos zwiastował, że jest coraz bardziej bliska wybuchu płaczu. Baala nie wiedziała, co robić, bo Erika już w stanie naturalnym była trudna do zniesienia, co dopiero więc w skrajnej histerii. Postanowiła grać ostrożnie.

- W gruncie rzeczy... może i masz rację - powiedziała powoli.

- Właśnie! Więc chodźmy! Nie chcę tu już spędzić ani chwili!

Baala uznała, że na razie najlepiej będzie odpuścić. I tak miały przewagę czasową nad Kakuzu, o ile ten faktycznie je ścigał. Z drugiej strony, gdyby ruszył ich śladem, już chyba powinien je dogonić, tak jak wcześniej "Akatsuki" zawsze wyprzedzali je na trasie. Może faktycznie zagrożenie było dużo mniejsze, niż się jej wydawało.

Tak, ale gdzie się zatrzymają, skoro nie mają ze sobą żadnych pieniędzy? Gdyby posiadały fundusze, mogłyby zabunkrować się w jakimś zajeździe, nie wystawiać z niego nosa i odczekać, aż sytuacja na zewnątrz zrobi się względnie bezpieczna. A tak - mogą co najwyżej przespać się w jakimś ciemnym zaułku. Gdyby tylko miały jakieś pieniądze...

Nagle na wierzch jej świadomości wypłynęło pewne stare wspomnienie. No jasne! Jak mogła o tym zapomnieć! Były uratowane,  a wszystko dzięki temu drobiazgowi! Nie do wiary, że taki szczegół wyleciał jej z głowy!

- Dobrze, idziemy do miasta, ale pod jednym warunkiem. - Erika podniosła na nią spojrzenie wielkich, załzawionych oczu. - Daj mi grant. Teraz.

- Jaki... ach, to.

Znowu pociągnęła głośno nosem i sięgnęła za plecy. Baala mogła się tylko domyślać, że z tyłu spódnicy miała gdzieś dyskretnie wszyte kieszenie, bo już w następnej chwili zielonka trzymała w ręku jakiś świstek. Strzepnęła go krótkim, gwałtownym ruchem, i w nikłym obłoku dymu pojawił się znajomy zwój. Więc to tak, trzymała go cały czas zapieczętowanego, sprytne... Baala niemal wyrwała jej grant z rąk, rozwinęła go i poczuła szarpnięcie radości w okolicach żołądka, gdy zobaczyła wytrawionego w woskowej pieczęci rogatego smoka. To przez ten papier pozwoliła wrobić się w towarzystwo Eriki i całą tę awanturę z "Akatsuki" i Kuro, i to ten papier im teraz pomoże!

Zaśmiała się tak niespodziewanie i wesoło, że Erika aż uraczyła ją zdumionym spojrzeniem.

- Dzisiaj śpimy jak królowe - zażartowała, po raz pierwszy od tygodni odzyskując dobry humor.

Nie zwracając uwagi na zdziwioną zielonkę obróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie. Wiedziała, w którą stronę powinny się udać, by dotrzeć do miasta, bo pamiętała, w jakim kierunku poszedł tajemniczy szermierz. On jednak podróżował ubitym traktem, którego Baala wolała mimo wszystko uniknąć, by nie natknąć się przypadkiem na Kakuzu. Wystarczało, że dojdą do osady z nieco innej strony, nawet jeśli miałoby im to zająć trochę więcej czasu.

Podróż upływała w napiętej, nerwowej atmosferze, bo Baala w każdej chwili spodziewała się możliwego ataku, czy to ze strony Kakuzu, czy ludzi Kuro. Nikt ich jednak nie nękał, choć nie była pewna, czy to ją uspokaja. Czy naprawdę zdołały się uwolnić od Akatsuki? Hidan nie żył, więc przynajmniej jednego miały z głowy, z kolei ten w masce najwyraźniej nie zdołał ich wytropić. Zastanawiała się, co teraz zrobi, kiedy został sam. Właściwie wszystko zależało od tego, czy znajdzie - bądź już odnalazł - truchło siwusa. A potem...

Zamyśliła się. Co ona by zrobiła, wracając na miejsce postoju i nie zastając tam zupełnie nikogo? Oczywiście, najpierw rozejrzałaby się za śladami, ale tych wiele nie było, bo ziemię wokół świątyni porastała bujna trawa. Zatem - kalkulowała - gdyby była Kakuzu, a nie wiedziała, co się stało z Hidanem, pomyślałaby, że reszta drużyny udała się już w stronę miasta. To rozwiązanie uważała za całkiem prawdopodobne, dlatego unikała traktu. A gdyby jednak zdołała jakoś wywnioskować, że Hidan zginął, spadając ze schodów... Cóż, z perspektywy Kakuzu, który nie widział tajemniczego szermierza, winę za jego śmierć musiały ponosić one. Bez trudu mogła sobie wyobrazić jego wściekłość. Niemal na pewno rzuciłby się za nimi w pogoń. Wszystko zależało od tego, czy byłby w stanie je wytropić po tych skąpych śladach, jakie po sobie zostawiały.

Przez całą drogę praktycznie nie odzywały się do siebie. Erika wciąż była w paskudnym humorze, ale na szczęście ryzyko wybuchu zostało zminimalizowane do akceptowalnego poziomu. Baala schowała grant pod kamizelką, dziwiąc się samej sobie, że nie pomyślała o tym wcześniej. Jeszcze dziwniejszy był fakt, że zielonka też o nim nie pamiętała, a paradowała przecież z tym papierem dwadzieścia cztery godziny na dobę. Chociaż... czy podczas ich pierwszego noclegu w gospodzie nie wspominała, że nie powinna się obnosić z tym dokumentem? Ale najemniczka nie zamierzała jej teraz o to wypytywać, bo atmosfera zdecydowanie nie sprzyjała pogaduszkom.

Szły okrężną drogą, przez co stanęły na skraju lasu dobrze po zachodzie słońca. Baala odczuła ogromną ulgę na widok światła prześwitującego między pniami drzew. Ulokowane w leśnej niecce miasto błyszczało w nocy niczym monstrualny świetlik, zalewając okolicę złotym, przyjemnym blaskiem. Dziewczyna niemal poczuła apetyczny zapach tych wszystkich gorących potraw, jakie mogły tam kupić, i na moment zapomniała o wiszących nad nimi niebezpieczeństwach.

- No dobra. Zanim tam wejdziemy, użyjemy techniki przemiany, jasne? Nie chcę, by ktoś nas zapamiętał.

Zielonka wyglądała na śmiertelnie zmęczoną; wlokła się noga za nogą, ze zgarbioną ku ziemi sylwetką i z pustką w oczach. Widok miasta przyjęła z zaskakującą obojętnością, a na pytanie Baali tylko markotnie pokiwała głową.

Baala wzruszyła ramionami i złożyła dłonie w pieczęci.

- Technika przemiany!

Jutsu przemiany było techniką prostą, jedną z pierwszych, jakie uczono dzieci kształcone na shinobi. Miało jednak pewną wadę - do prawidłowego wykonania niezbędna była dokładna znajomość wyglądu osoby, w którą się przemieniano. Nie można było użyć tej techniki do przyjęcia postaci w kogoś zupełnie przypadkowego, a skoro tak, Baala musiała wytężyć w pamięć, by znaleźć kogoś naprawdę mało znaczącego, kogo nikt by z nią nie skojarzył. Tak więc zmieniła się w jednego ze swoich niegdysiejszych zleceniodawców, pozbawionego wyrazu człowieczka o twarzy smutasa, ulizanymi włosami i sztywnej postawie. Nie był nikim szczególnie ważnym, ale kontaktowała się z nim parę razy, przyjmując kolejne zadania, więc trochę się go naoglądała. Trzeba byłoby naprawdę pechowego trafu, by ktoś go skojarzył w tej zapadłej dziurze.

Obok kłąb dymu spowił Erikę. Baala czekała, jaką to pokraczną formę przyjmie zielonka. Naprawdę by się zdziwiła, gdyby jej towarzyszka wybrała do przemiany kogoś... normalnego.

Czekało ją jednak miłe zaskoczenie, bo gdy dym się rozpłynął, zobaczyła młodego chłopaka po dwudziestce. Miał bardzo męskie rysy twarzy, czarne jak węgle oczy i ciemne, krótkie włosy z opadającą na czoło grzywką. Ubrany był w fioletową yukatę. Mimowolnie odczuła ciekawość, kim on jest i skąd Erika go zna, ale widząc żałosną minę, jaką przybrało oblicze Eriki-młodzieńca, postanowiła darować sobie pytania.

Ruszyły w dół, do miasteczka. Pomyślała w duchu, że mądrze zrobiły, zmieniając się w mężczyzn, bo w ten sposób jeszcze bardziej zacierały ryzyko zostania rozpoznanymi. Gdyby ktoś ich szukał, w pierwszej kolejności zwróciłby uwagę jednak na kobiety. Poczuła się niemal spokojnie.

Teraz, gdy jej myśli nie były zaprzątnięte możliwymi niebezpieczeństwami, do głosu doszły głód i pragnienie. Od rana nic nie jadły ani nie piły, więc teraz marzyła tylko o porządnej kolacji. Kusiło ją też, by wziąć długą, relaksującą kąpiel, ale była to jedna z ostatnich sytuacji, w jakiej chciałaby zostać zaskoczona przez przeciwnika, więc z żalem musiała odłożyć to na później. Ale kolacja nie podlegała jakiejkolwiek dyskusji.

Wmieszały się w spacerujący ulicami tłum. Wzdłuż ulic wisiały na słupach lampiony, jarząc się ciepłym, złotym światłem. Mimo zmroku jeszcze dużo ludzi kręciło się po uliczkach, czy to robiąc ostatnie zakupy, czy zatrzymując się w przydrożnych barach i knajpkach, skąd ulatywały nieziemskie zapachy jedzenia, czy też po prostu spacerując. Budynki były porządne, ulice równe i szerokie, a mieszkańcy całkiem zamożnie odziani. Najwyraźniej ta osada leżała na szlaku handlowym, co tłumaczyło zarówno widoczne bogactwo, jak i zagęszczenie ruchu o tej porze.

Baala czuła się dziwnie nieswojo, gdy tak patrzyła na wymijających ich ludzi. Nikt nie zwracał na nie większej uwagi, przechodnie ciągnęli w dół i w górę ulicy, zaprzątnięci swoimi sprawami. Nikt się nie czaił w ciemnych zaułkach, nikt ich nie śledził, nie atakował i nie próbował zabić. Po ostatnich przejściach z trudem przyjmowała tę myśl do świadomości.

Czy tak to jest, być zwykłym człowiekiem? Prowadzić spokojne, rutynowe życie, w którym każdy dzień podobny jest do poprzedniego, w którym nie trzeba każdego ranka cieszyć się, że jeszcze się żyje, i zastanawiać, czy doczeka się wieczora? Miała mieszane uczucia, bo nie chciało jej się wierzyć, że coś takiego jest możliwe. Życie bez walki, bez ciągłego widma śmierci nad głową...

Senna, rozleniwiona atmosfera tego miasta, zatopionego w poczuciu spokoju i bezpieczeństwa, wydawała jej się nienaturalna. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że każda z mijanych osób tylko udaje brak zainteresowania, że ci wszyscy ludzie wokoło tylko ukrywają się za fałszywymi maskami beztroski. Po tak długim czasie, kiedy tropiono ją jak dzikie zwierzę, nie umiała od razu wyjść z roli ofiary. Co gorsza, obawiała się, że jej własna nieufność rzuca się w oczy; nie mogła się powstrzymać, by ukradkiem nie śledzić spojrzeniem przechodzącego obok sprzedawcy herbaty, albo przyjrzeć się bawiącym się w zaułku dzieciom, jakby za fasadą zwykłych obywateli mogli kryć się zatrudnieni zabójcy, w każdej chwili gotowi do ataku.

Usiłowała otrząsnąć się z tych myśli. Zachowuj się swobodnie, nakazała sobie w myślach, ale im usilniej próbowała wtapiać się w otoczenie, tym coraz sztywniejsze i bardziej wymuszone były jej ruchy. Zerknęła kątem oka na Erikę. Dziewczyna, czy raczej chłopak, w którego się zmieniła, wlókł się noga za nogą, pozbawiony życia jak sflaczały balon powietrza. Przynajmniej ona nie budziła żadnych podejrzeń, co najwyżej współczujące spojrzenia mijających je młodych dziewcząt.

Szturchnęła ją ramieniem. Erika podniosła głowę. Jej zbolałe spojrzenie nawet najbardziej optymistycznej osobie odebrałoby chęć do życia.

- Może tutaj? - zapytała Baala, wskazując na szyld przydrożnego hoteliku. Zielonka automatycznie obejrzała się w tamtą stronę.

- Będzie kolacja?

- Tak.

- I ciepłe łóżko?

- O, tak.

- No to wchodzę w to - stwierdziła Erika z przebłyskiem determinacji w głosie. Zdołała się wyprostować i dumnie przekroczyła próg hoteliku, jakby była co najmniej jakimś szlachetką. Baala weszła za nią.

Dziękując bogom za to, że za pokój płaci się dopiero przy wymeldowywaniu się, zamówiły sutą kolację. Pochłonęły ją w ekspresowym tempie, po czym udały się do wynajętego pokoju, gdzie padły bezwładnie na łóżka, nawet nie zmieniając ubrań. Oczywiście przedtem porzuciły przybrane formy, drzwi zamknęły na klucz, a okna dokładnie zasłoniły.

- Musimy... wystawić... wartę... - wymruczała Baala w półśnie. Zmęczenie przygniatało ją niczym ogromny głaz i musiała wytężać całą siłę woli, by mu się nie poddać.

- Do licha z wartą - odpowiedział jej senny głos Eriki.

Zdrowy rozsądek Baali nakazywał nie odpuszczać i przeforsować pomysł nocnej warty, ale sama ledwie była w stanie myśleć, nie mówiąc już o kilkugodzinnym czuwaniu. Przecież zaśnięcie teraz będzie czystą głupotą, każdy z łatwością będzie mógł je zaskoczyć i zabić, więc nie mogą... teraz... spać...

Ocknęła się, gdy z sąsiedniego łóżka dobiegło ją chrapanie zielonki. Miała nie zasypiać! Przecież każdy może je dorwać, nawet nie chodzi już o Kakuzu... są przecież jeszcze zabijaki od Kuro... nie mogą spać, nie mogą, nie...

Myśli wyparowały jej z głowy, gdy wpadła w objęcia Morfeusza.

*

Poderwała się do góry jak oparzona.

Rozejrzała się gwałtownie po pokoju. Oddech miała przyspieszony, w głowie dudniła jej krew. Powoli się uspokoiła widząc, że przez noc nic się nie stało. Tak, wciąż były w hotelu, nikt ich nie odnalazł, co za szczęście...

I kiedy już miała odetchnąć z ulgą, zorientowała się, że drugie łóżko stało puste.

Zamrugała, jakby nie do końca wierząc w to, co widzi. Pościel była rozrzucona w nieładzie, jak należałoby oczekiwać tego od zielonki, ale samej Eriki nie było. Tak jak jej kosmicznych kozaków, które powinny leżeć gdzieś na podłodze.

Gdzie ta nieznośna dziewucha poszła?

W pierwszej chwili pomyślała, że oto nadszedł ten cudowny moment, kiedy zielonka doszła do wniosku, że najwyższy czas pójść w swoją stronę - i po prostu odeszła diabli jedni wiedzą gdzie. Nadzieja jednak szybko z niej wyparowała. To byłoby zbyt piękne, gdyby ta zielona przylepa sama z siebie postanowiła dać jej spokój. Może po prostu wyszła do łazienki? Choć to dziwnie, by obudziła się szybciej od Baali.

Ześlizgnęła się cicho z łóżka, jakby z obawy, że ktoś ją może posłyszeć. Gdzie ta kretynka poszła? Przecież są ścigane, do cholery! Powinny nie wyściubiać nosa z pokoju, przeczekać z tydzień, zanim Baala nie uznałaby, że na zewnątrz jest już względnie bezpiecznie. A Erika wciąż tylko rzucała jej kłody pod nogi, jakby nie mogła choć raz nie pakować ich w kłopoty!

Baala wykonała pieczęci, przemieniając się w tego samego smutasa, co poprzedniego dnia, i ostrożnie wyjrzała na korytarz. Panowała cisza, choć był już późny ranek, może nawet trochę po południu. Przestąpiła próg, zastanawiając się usilnie, gdzie mogła pójść Erika, ale nic nie przychodziło jej na myśl.

Łazienka? Nie, drzwi były otwarte, a toalety puste. Może zeszła zjeść śniadanie? Baala szybko udała się do stołówki, ale nie była zbytnio zdziwiona, gdy wśród paru bywalców nie dostrzegła ani fioletowej yukaty, ani czarno-zielonej czupryny. Poklepała się po marynarce - ten facet, od którego przyjmowała zlecenia, zawsze chodził w nieco wyświechtanym garniturze - ale niezbyt dużą pociechę stanowił dla niej fakt, że grant wciąż spoczywał bezpiecznie pod klapą. Erika na pewno nie byłaby taka sprytna, żeby, o ile faktycznie zamierzała cichcem dać drapaka, wykraść jej papier podczas snu.

To gdzie ją wcięło?

Nic nie przychodziło jej do głowy, a zdawała sobie sprawę, że im dłużej Eriki nie było, tym drastyczniej rosło ryzyko, że dorwą ją Akatsuki albo Kuro. Baala nieszczególnie by się tym martwiła, ale po zielonce, jak po sznurku, trafią do niej, a tego sobie nie życzyła.

Zaklęła pod nosem. Trzeba było porzucić ostrożność. Skierowała kroki ku recepcji, choć sama dokładnie nie wiedziała, o co chce zapytać. Co ma powiedzieć, że zgubiła kolegę, z którym jeszcze wczoraj tu przyszła?

Od niezręcznej sytuacji uratował ją widok za oknem. Kątem oka dostrzegła sylwetkę tak charakterystyczną, że nie sposób jej przeoczyć, w pozbawiony gustu sposób łączącą zieleń, czerń i sporą dozą nagości. Baala zamarła. Ta idiotka nawet nie zmieniła postaci, zanim wyszła na dwór!

Pospiesznym krokiem niemal rzuciła się ku drzwiom. Była zdecydowana zaciągnąć Erikę z powrotem do środka choćby za włosy, zanim ludzie zaczną zwracać na nią uwagę.

Wypadła na ulicę. Erika stała koło studni, nachylając się nad wiadrem pełnym wody i przemywając twarz, tak jakby nie mogła zrobić tego w łazience. Baala miała ochotę ją co najmniej zabić.

- Co ty wyprawiasz? - syknęła przez zęby.

Zielonka uniosła głowę. Twarz miała mokrą, po jej policzkach spływały krople wody. Na jej widok zrobiła zdziwioną minę, jakby się zastanawiała, czego od niej chce ten facet. Baala uznała, że i tak ich przybrana tożsamość już wzięła w łeb, więc powróciła do prawdziwej postaci.

- Baala! W ogóle cię nie poznałam. Po co ci to głupie przybranie?

Tak, pomysł zabicia Eriki robił się coraz bardziej kuszący.

- Żeby nas nie poznali! Po to przecież się zmieniłyśmy! - Podeszła do niej i chwyciła za ramię, ale Erika, wciąż głupkowato zaskoczona, nie zareagowała na zniecierpliwione szarpnięcie. - Chodźże, zanim ktoś nas zauważy!

- Daj spokój - odparła zielonka lekceważąco. - Chyba nie myślisz, że Zakuzu tu przyjdzie i będzie wypytywał ludzi, czy widzieli takie dziewczyny jak my?

- Kto? - dała się zaskoczyć Baala. - Aha, Kakuzu... może i nie będzie, ale na pewno zauważy twój pusty łeb, jeśli będzie przechodził tą ulicą! I przestań wydawać ten odgłos!

- Jaki znowu odgłos?

Obie zamilkły. Teraz dźwięk był wyraźnie słyszalny; faktycznie, to nie Erika go wydawała. Rozlegał się z... góry?

Baala uniosła wzrok, marszcząc brwi. To brzmiało jak... chrapanie? Głośne, natrętne i bezczelne chrapanie. Wydawało się zbyt donośne jak na to, by wydobywało się z którejś z sypialni. Poza tym wszystkie okiennice były zamknięte na głucho.

- Och, to przecież... to on!

Obejrzała się na Erikę, która wlepiała wzrok w pochyły dach zajazdu. Baala zmarszczyła brwi i popatrzyła w górę, a chwilę potem niemal opadła jej szczęka. W poprzek dachówek, w zagłębieniu przy wywiniętej ku niebu krawędzi dachu, leżał ten sam tajemniczy szermierz, który poprzedniego dnia zabił Hidana. Na twarz miał zasunięty słomiany kapelusz, a pod głowę podłożył dłonie. I to właśnie on chrapał w najlepsze, pogrążony w głębokim śnie.

Dziewczyny nie zdążyły zareagować, bo w tym momencie z zajazdu wyszedł właściciel przybytku. W rękach niósł złożony ręcznik, i Baala domyśliła się, że Erika w swej głupocie poprosiła go o przyniesienie czegoś do wytarcia twarzy, zanim jeszcze wyszła na zewnątrz. Zatrzymał się na ich widok. Zielonka nie była na tyle bystra, by od razu zauważyć jego przyjście, a on odruchowo powiódł wzrokiem za jej spojrzeniem, na dach. Zmarszczył krzaczaste brwi i aż zrobił się czerwony na twarzy ze złości.

No świetnie, pomyślała Baala. Nie ma to jak udany początek dnia.

- Ty tam, przybłędo! To prywatna gospoda i prywatny dach! Jak chcesz spać, to zapłać mi za pokój! - zaczął krzyczeć, pryskając dookoła drobinkami śliny. Baala odsunęła się, zastanawiając, czy nie powinny natychmiast schować się wewnątrz. Erika tylko popatrzyła na gospodarza z cielęcym zdziwieniem odbijającym się w jej wielkich oczach.

- No już, ty cholerny włóczęgo! Won stąd! Wynoś się! Wynoś!

Ku przerażeniu Baali, właściciel zajazdu schylił się po leżący na drodze kamień. Wyciągnęła dłoń, by go powstrzymać, ale był szybszy. Skała poleciała w górę, trafiając w kapelusz pielgrzyma.

Dziewczyny zamarły. Chrapanie urwało się, szermierz poruszył się, ospale usiadł, podpierając się ręką, i poprawił przekrzywiony kapelusz. Spod słomianych witek było widać jego dziwaczne, nieludzkie oczy: szerokie, białe plamy w czarnych gałkach, bez zaznaczonej źrenicy. Awanturujący się właściciel wyraźnie poczuł się nieswojo, bo na moment umilkł.

- O co ten ambaras? - wymamrotał pielgrzym półprzytomnie, po czym ziewnął rozdzierająco. - Jakiś problem?

- Ty jesteś problemem, przybłędo! Żaden bezdomny brudas nie będzie nocował na moim dachu! Jeśli nie płacisz, to masz się stąd wynieść, już!

Baala była pewna, że zaraz ten mały, rozwrzeszczany człowieczek skończy w kilkunastu kawałkach. Po tym, co pielgrzym zaprezentował poprzedniego dnia, nigdy w życiu nie odważyłaby się go drażnić.

Szermierz ziewnął znowu, dźwignął się na nogi i lekko ześlizgnął się z dachu na ziemię. Poprawił przypasane do boku katany - to chyba ten moment, w którym powinien zaatakować? - i strzepnął słomiany płaszcz.

- I czego tu jeszcze stoisz! - krzyknął gospodarz. Wydawał się jednak trochę mniej pewny siebie niż wcześniej, zanim zobaczył twarz i nietypowe oczy "przybłędy". Ten zresztą obdarzył go uprzejmie zdziwionym spojrzeniem.

- Już idę. Przepraszam za kłopot.

Baala zamrugała z zaskoczeniem. Nie będzie jatki? Mało tego, szermierz uśmiechnął się nawet miło do wiśniowego na twarzy właściciela, dotknął ronda kapelusza, kiwając mu głową na pożegnanie, i właśnie się odwracał, kiedy je dostrzegł. Dziewczyna poczuła ruch z boku; to Erika się zbliżyła, by schować się za jej plecami.

Jego twarz rozjaśnił szeroki uśmiech.

- Och, to wy! Wszystko w porządku, drogie panie?

Zdezorientowana Baala w pierwszej chwili nie wiedziała, co odpowiedzieć. Sam fakt, że natknęły się na tego szermierza wytrącił ją z równowagi, choć mogła to przewidzieć. W końcu udał się w stronę miasta... ale nie spodziewała się, że tak po prostu spotkają go na ulicy. Zakładała, że nie będą wcale wychodzić z zajazdu, ale, oczywiście, Erika musiała wszystko zepsuć...

Ale on wydawał się taki sympatyczny... i, w tym momencie, zupełnie niegroźny, choć wciąż miała w pamięci wrzaski spadającego po schodach Hidana, widziała tę malejącą, toczącą się bezwładnie jak wór ziemniaków sylwetkę w czarnym płaszczu. Pamiętała, jakie mordercze zimno było czuć od tego szermierza w trakcie walki. To nie był byle kto.

- Dz-dziękujemy - wykrztusiła w końcu. - Wszystko w porządku. Bardzo... nam pan pomógł.

- Cieszę się. Nie mógłbym przecież pozostawić kobiet w potrzebie.

- Dyskutujcie sobie gdzie indziej! - warknął właściciel zajazdu, o którym Baala już nieomal zapomniała. Obrażony, zawrócił na pięcie i wrócił do budynku, rzucając jeszcze na odchodnym pod adresem pielgrzyma: - A ciebie nie chcę tu dłużej widzieć, inaczej wezwę policję!

- Oczywiście, przepraszam.

Odwrócił się i, jak gdyby nigdy nic, ruszył przed siebie. Dziewczyny gapiły się za nim w milczeniu.

- Ej - odezwała się Baala - myślisz o tym samym, co ja?

- Taak... Ee, nie? Znaczy, nie wiem, a co?

Baala westchnęła ciężko.

- Jest silny. I to bardzo. Z łatwością pokonał Hidana, i na pewno dałby radę większości shinobi. Wygląda na takiego, co stanąłby w obronie słabszego...

- Noo, mało dzisiaj takich. - Te słowa utwierdziły Baalę w przekonaniu, że zielonka nie ma pojęcia, do czego dąży ta rozmowa. - Dzisiejsi faceci są koszmarni. Brakuje takich, o, dżentelmenów!, co by stanęli w obronie kobiety.

- Mam na myśli to, że gdybyśmy się do niego przyczepiły, byłybyśmy bezpieczne. A przynajmniej bardziej bezpieczne, niż teraz. Pamiętaj, że wciąż depczą nam po piętach, a właściwie tobie, zabijaki od Kuro. Myślę, że ten koleś byłby w stanie ich załatwić, gdyby nas dorwali.

- Aaa. - Na jej okrągłej, pucołowatej twarzy zajaśniało zrozumienie. - Jasne, świetny pomysł! Ale co, zamierzasz go śledzić, czy co?

- No co ty. Patrz i ucz się.

Nie czekając na reakcję zielonki, dogoniła odchodzącego szermierza. Rondo szerokiego, słomianego kapelusza zachodziło mu nisko na oczy, więc widziała tylko nieogoloną brodę i fragment nosa. Zauważył ją, była co do tego pewna, choć nie odwrócił głowy. Wojownik takiego sortu musiał wyczuwać wszystko dookoła siebie, to rozumiało się samo przez się.

- Przepraszam... Chciałybyśmy się panu odwdzięczyć za ratunek. Jeżeli zechciałby pan przyjąć nasze zaproszenie na obiad... Oczywiście, my płacimy.

Perswazja ani negocjacje nie należały do jej mocnych stron, nie wspominając już o bardziej subtelnych środkach opartych na uroku osobistym. Była wojowniczką, była twarda, była szorstka; miała tyleż wdzięku, co przydrożny kamień. Nie miało to nic wspólnego z aparycją i standardami piękna, po prostu nie umiała zachowywać się powabnie, z lekkością i gracją prawdziwej kobiety. Jednak od czasu do czasu zdarzało się, że musiała sięgnąć po dyplomatyczne chwyty, a teraz była zdecydowana, by przekonać pielgrzyma do ich towarzystwa.

Na szczęście nie musiała się zbytnio wysilać, bo kiedy ten na nią spojrzał, unosząc brzeg kapelusza do góry, wiedziała już, że propozycja spotkała się z całkowitą aprobatą. Wytrzymała spojrzenie jego zimnych, pozbawionych wyrazu oczu. Być może nie zdołałaby zachować tak stoickiego spokoju, gdyby szermierz nie uśmiechnął się, najwidoczniej mile zaskoczony. Po chwili przez jego twarz przemknął wyraz zakłopotania.

- Nie chciałbym się narzucać...

- Ależ nie, wcale by się pan nie narzucał! - To Erika włączyła się do dyskusji. Najwidoczniej już zrozumiała, jaki jest ogólny plan. - To dla nas sama, ee, przyjemność, właśnie tak. Niechże się pan zgodziiii!

Wbiła w niego tak wyczekujące i nachalne, wręcz niepokojące spojrzenie, że Baala sama by się chyba ugięła pod taką emocjonalną presją. Szermierz, wciąż zakłopotany i jakby zawstydzony propozycją, uśmiechał się miło, choć ten uśmiech nie był widoczny w jego oczach.

- Dobrze, dobrze. Nie będę ukrywał, że nie jadłem niczego od wczoraj... więc, moje drogie panie, to wy mnie teraz ratujecie. - Skłonił się krótko, przytrzymując dwoma palcami kapelusz. - Ale zjem tylko troszkę, dobrze?

*

Baala i Erika wlepiały wzrok w szermierza. Erika już od jakichś dwóch minut siedziała z rozdziawionymi ustami, a Baala wyjątkowo nie roztrząsała w myślach jej rażącego braku ogłady. Zielonka trzymała nieruchomo w dłoni pałeczki, których końce zastygły z dwa centymetry nad kopką ryżu w misce. Niechybnie wyglądało na to, że nawet ona była pod wrażeniem zdolności pielgrzyma.

Szermierz pochłaniał tak niebotyczne ilości jedzenia z taką szybkością, że Baala zaczęła się zastanawiać, czy nie dysponuje przypadkiem dwoma żołądkami. Nie jadł od wczoraj, dobre sobie; prędzej uwierzyłaby, że od dobrego miesiąca. Na stole z każdą minutą piętrzyły się stosy wymiecionych do czysta naczyń, a, o dziwo, Erika nie miała w tym dziele spustoszenia żadnego udziału. Facet wyraźnie tym zielonce imponował. Zresztą nic dziwnego, bo chyba nigdy dotąd nie spotkała na tym polu godnego przeciwnika.

Przełknął kolejny kęs i na chwilę przerwał jedzenie. Nawet się zbytnio nie pobrudził, co świadczyło o tym, że ma już w tym niezłą wprawę.

- A panie nie jedzą? - zapytał ze zmartwieniem, widząc ich skromne, niemal nietknięte i ostygłe już porcje.

- A... jakoś tak... nie jesteśmy głodne. Proszę się nie przejmować. - Baala ocknęła się z oszołomienia. - Więc... jeśli można zapytać... Pan jest shinobi?

- Och, proszę o wybaczenie, nawet się nie przedstawiłem. - Jak na kogoś o aparycji męta spod monopolowego był niezwykle uprzejmy. - Jestem Hanzou. I nie, nie jestem shinobi. Po prostu umiem to i owo.

"To i owo", które załatwiło Hidana w jakieś pięć minut. Baala uśmiechnęła się nieszczerze, by podtrzymywać pozory beztroskiej pogawędki.

- Jestem pod wrażeniem pańskich umiejętności... Wyglądało to tak, jakby to była dla pana drobnostka.

- Cóż, wiele podróżowałem po świecie. Podróże kształcą, jak to mówią.

- Można zapytać, gdzie teraz się pan udaje?

- Do Kraju Wiatru. Mam tam parę spraw do załatwienia.

Baala mimowolnie skrzywiła się, ale zaraz z powrotem przywdziała maskę wymuszonego uśmiechu. Kraj Wiatru, czyli tam, gdzie siedział Kuro... Niedobrze; wcale nie miała ochoty, by, uciekając przed tygrysem, wejść prosto w paszczę lwa. Zerknęła na zielonkę. Ta wciąż trwała w transie, przyglądając się tępo stertom naczyń.

- Nie chciałbym wykorzystywać zanadto pań gościnności, więc będę już szedł...

Oparł dłonie o blat i dźwignął się na nogi. Jeszcze był zgięty nad stołem, kiedy dziewczyny krzyknęły równocześnie:

- Nie!

Znieruchomiał, spoglądając na nie ze zdziwieniem. One też na chwilę zastygły w bezruchu, a potem usiadły, bo z wrażenia aż poderwały się z siedzeń. Baala odchrząknęła.

- To znaczy... wcale nam pan nie przeszkadza...

- Wręcz przeciwnie... - wtrąciła Erika.

- Czujemy się naprawdę... zobowiązane... by się panu odwdzięczyć...

- A wcale nie zjadł pan tak dużo...

Baala kopnęła ją pod stołem.

- W końcu uratował nam pan życie. Aż żałujemy, że nie możemy zrobić dla pana nic więcej.

- Ach, tak. - Uśmiechnął się i usiadł. - Naprawdę nie chciałbym się narzucać, więc jeśli to dla pań nie problem...

- Ależ skąd. - Baala odetchnęła w duchu z ulgą. - Proszę, niech się pan nie krępuje. Pozwoli pan, że na chwilę pana zostawimy?

- Oczywiście.

Najemniczka chwyciła towarzyszkę za ramię i niemal siłą pociągnęła ją za sobą. Wypadły przez wahadłowe drzwi na korytarz, gdzie odgłosy z sali natychmiast przycichły.

- Ała, co ty robisz? - zapytała Erika z wyrzutem, rozcierając sobie ramię. Miała przy tym rozzłoszczoną minę jak dziecko, któremu odmawia się kupna zabawki.

- Musimy pomyśleć, co dalej. On udaje się do Kraju Wiatru, czyli dokładnie tam, gdzie rządzi Kuro... - Baala przeszła się wzdłuż korytarza ze skrzyżowanymi na piersi rękoma, myśląc gorączkowo. - Mamy dwa wyjścia. Albo postępujemy zgodnie z pierwotnym planem i siedzimy w tym mieście, póki sprawa nie przycichnie... albo przyczepiamy się tego całego... Hanzou.

- A-ale chyba nie chcemy się zbliżać do Kuro? - Bojaźliwy wyraz twarzy zielonki mówił sam za siebie.

- Lepiej byłoby tego uniknąć, to prawda, ale nie mamy zbyt dużego wyboru. Poza tym... ponoć pod latarnią najciemniej. Jego psy gończe mogły zresztą zgubić trop, kiedy złapali nas Akatsuki. - Przejechała dłonią po czole. - Tak czy inaczej podejmujemy ryzyko. Musimy się zdecy...

Z sali dobiegł zduszony krzyk. Obie jak na komendę obejrzały się na drzwi, a potem spojrzały na siebie. W oczach Eriki wyraźnie widoczny był przestrach, a usta były skrzywione w niepewnym grymasie. Baala podejrzewała, że sama wygląda podobnie.

Pchnęła jedno z drzwi. W sali panowało zamieszanie, większość gości stłoczyła się wokół jakiegoś stolika, tylko parę osób pozostało na swoich miejscach i wyciągało szyje, by zobaczyć, co się dzieje. Baala poczuła się, jakby na dno żołądka opadła jej bryła lodu. To był ich stolik!

Ruszyła do przodu jak we śnie, roztrącając ludzi na boki, niemal nie słysząc ich uniesionych głosów, zabarwionych lękiem i swego rodzaju ekscytacją. Stanęła wreszcie w przednim rzędzie i zobaczyła, że Hanzou, choć wciąż siedział na swoim miejscu, to jego głowa opadła w talerz z jedzeniem. Nie poruszał się.

- On nie żyje? - zapytał z zafascynowaniem ktoś z tyłu.

- Morderstwo! Morderstwo! - podchwycił mężczyzna po jej prawej stronie. - Tutaj jest trup!

- Trucizna w jedzeniu, to na pewno to! Zawołajcie policję!

- Ależ... proszę o spokój... - Ten zrozpaczony głos należał zapewne do właściciela przybytku. - Proszę zachować spokój... to na pewno wypadek...

Baala nie czekała, co będzie dalej. Zawróciła na pięcie i rzuciła się do wyjścia, nim ludzie zdążyli ją rozpoznać i skojarzyć z martwym Hanzou przy stoliku. Wypadła na korytarz, gdzie przywitała ją blada z niepokoju twarz Eriki.

- Spadamy - rzuciła krótko. - Zmieniaj się, już!

Tym razem zielonka nie dyskutowała, ale posłusznie złożyła dłonie w pieczęci. Owionął ją obłok dymu, z którego wynurzył się tamten przystojny młodzian, równie przestraszony i wytrącony z równowagi, jak prawdziwa Erika. Baala przyjęła postać urzędnika-smutasa i obie niemal wybiegły na ulicę.

- Co... co robimy? - Erikę wciąż zdradzał jej piskliwy, wysoki głos, ale nie był to czas ani miejsce, by martwić się o takie szczegóły.

- Idziemy do banku! - odkrzyknęła jej Baala, nie oglądając się za siebie. Szła szybkim krokiem, prawie biegła. Erika ledwie dotrzymywała jej kroku. - Wypłacimy pieniądze i nie wystawiamy z nosa z pokoju przez co najmniej tydzień!

- Ale co się stało?

- Hanzou nie żyje. - Erika głośno wciągnęła powietrze. - Nie pytaj jak, po prostu siedział tam i się nie ruszał, może go otruli, nie wiem... Może to ludzie Kuro...

Rozmowa się urwała, bo weszły w tłum przechodniów. Ludzie się nimi raczej nie interesowali, ewentualnie obdarzali zirytowanym spojrzeniem, gdy ich przypadkiem potrącały. Zmieniona forma nie przydawała Baali poczucia bezpieczeństwa, dziewczyna nieustannie rozglądała się dookoła z podejrzliwością. Z nerwów aż cała spociła się pod ubraniem.

Miała ochotę krzyknąć z radości, gdy zobaczyła budynek banku. Miały szczęście, bo szły w ciemno z nadzieją, że tak po prostu się na niego natkną. Dziękując w duchu boskiej opatrzności, pierwsza wparowała do środka. Nagła cisza i spokój, jaki wewnątrz panował, trochę ją oszołomiły. Zatrzymała się, po chwili zauważając podejrzliwe spojrzenie ochroniarza. Zignorowała go i, dysząc od pospiesznego spaceru, ruszyła w stronę lady. Erika szła tuż za nią.

Wyciągnęła grant. Na widok pieczęci ze smokiem poczuła się spokojniej. Tak, pieniądze pozwolą im przeżyć najbliższe dni bez konieczności wychodzenia z gospody, a szanse na to, że Akatsuki albo yakuza będą przetrząsać pokoje w każdym z licznych zajazdów, były raczej niskie. Tylko tego potrzebowały: pieniędzy.

Położyła papier przed okienkiem. Recepcjonistka rzuciła na niego spojrzeniem zza kanciastych okularów, zerknęła protekcjonalnie na petentów - zadyszanych i spoconych na twarzy, jakby właśnie ukończyli maraton - wzięła grant, obejrzała go krytycznym okiem, po czym zaczęła stukać w klawiaturę komputera. Baala odetchnęła głębiej, powoli odzyskując normalne tempo oddechu. Czemu to tak długo trwa...

Obejrzała się na Erikę. Ta, co ją nieszczególnie zdziwiło, rzęziła z wysiłku. Uśmiechnęły się niemrawo do siebie. Obie czuły, że kontrola nad sytuacją jest już odzyskana, pławiły się w poczuciu nadziei.

A potem jak grom z jasnego nieba padło stwierdzenie pracownicy banku:

- Przykro mi, ale to konto jest zablokowane.

- ...słucham? - Baala obróciła się do okienka, mając wrażenie, że jej nogi zamieniają się w kamień. - Jak to: zablokowane?

- Konto jest zablokowane. Proszę podać kod autoryzacji.

- Kod autoryzacji?

Babsko obdarzyło Baalę obojętnym spojrzeniem, unosząc pytająco brew szerokości włosa.

- Pan jest właścicielem konta?

- Ja... ee... - Obejrzała się przez ramię na zielonkę. Jej mina mówiła jasno, że nic nie wie o żadnym kodzie. - Ja jestem... znajomym właściciela, prosił mnie, bym wypłaciła... wypłacił dla niego pieniądze - poprawiła się szybko. Spojrzenie babsztyla za okienkiem zrobiło się jeszcze bardziej niedowierzające.

- Jeżeli nie zna pan kodu, nie mogę nic zrobić. Przykro mi, nie możemy obchodzić procedur. Czy zna pan kod?

- No... nie... ale... to ważne, potrzebuję tych pieniędzy, to znaczy on potrzebuje...

- Nic nie mogę zrobić - ucięła tamta sucho, odkładając grant na ladę. - Życzę miłego dnia.

Otępiała Baala mechanicznie wzięła papier do ręki. Chwiejnie ruszyła w stronę wyjścia, nie wierząc, że to wszystko dzieje się naprawdę. Wyszły na zewnątrz, na jasne światło dnia, w gwar codziennego ruchu. Ledwo co do niej docierało.

- No nie wierzę - Erika powtórzyła jej myśli. - Dziadek zablokował mi konto!

- Nie wiedziałaś, kretynko, że masz zablokowane konto?! - wybuchnęła Baala. - Ty masz dziadka? - zdziwiła się po chwili. Jakoś abstrakcyjnie to dla niej zabrzmiało, że Erika mogła mieć jakąś rodzinę. Do tej pory zachowywała się raczej jak jej prywatne nemezis, które istniało tylko po to, by utrudniać jej życie.

- No, mam - odparła zielonka, patrząc na nią dziwnie, jakby Baala zapytała ją, ile jest dwa plus dwa. - Ale żeby zrobił mi coś takiego! Pewnie to dlatego, żebym wróciła do domu. Łee, ale lipa. I co teraz?

- Nie wiem - westchnęła najemniczka. - Naprawdę nie wiem.

<< II.II Gość w świątyni deszczu

II.III Najczarniejszy..., cz. 2 >>